Een week voor onze bruiloft verdronk ik in de stress. Tussen werk, last-minute details en de planning had ik nauwelijks tijd om na te denken. Patrick en ik logeerden bij mijn ouders om geld te besparen voor de grote dag.
Die middag vertrok ik vroeg van mijn werk, misselijk en misselijk. Ik reed de oprit op, ging stilletjes via de zijdeur naar binnen en verstijfde meteen.
ADVERTENTIE
Snikkend. Vanuit de woonkamer.
Ik sloop dichterbij, met bonzend hart. Toen ik om de hoek keek, kromp mijn maag ineen.
ADVERTENTIE
Patrick – op zijn knieën. Smekend.
Alleen ter illustratie
Mijn moeder stond boven hem, haar gezicht onleesbaar. Toen zei ze met een koude, vaste stem: “Oké, dat doe ik niet. Maar wel onder ÉÉN voorwaarde.”
Patricks stem werd verstikt door tranen. “Alsjeblieft, Diane. Doe me dit niet aan.”
Dat was het. Mijn hart zonk in mijn schoenen, mijn hersenen schreeuwden het uit. Wat was dit geheim? Waar smeekte hij om?
ADVERTENTIE
Ik kon me niet meer inhouden. “Wat doen?” riep ik uit, op zoek naar antwoorden.
ADVERTENTIE
Ze draaiden allebei hun hoofd naar mij toe.
“Hij smeekt omdat ik hem heb gezegd dat ik je alles zou vertellen. Hij denkt dat zijn gesmeek en gesmeek me ervan zal weerhouden je de waarheid te vertellen, Amanda.”
“Vertel eens wat?” vroeg ik eenvoudig. Er was geen tijd voor beleefdheden. Ik moest weten wat er aan de hand was.
Patrick stond op en pakte mijn handen vast.
“Amanda, alsjeblieft lieverd, laat me het even uitleggen.”
Leg eens uit?
vervolg op de volgende pagina
