De laptop maakte een ping, waardoor de film die we aan het kijken waren, verstoord werd. Oliver was net naar de badkamer gegaan en had zijn laptop open op de salontafel laten liggen.
Ik keek naar het scherm en zag dat het onderwerp oplichtte. Dat trok mijn aandacht.
“Geachte heer Oliver,
We zijn blij om aan te kondigen dat het nieuwjaarsfeest eraan komt! Dresscode: White Party. Je mag je partner (je vrouw) meenemen. Adres…”
Zijn bedrijf stond geen plus-één toe. Nooit. Ik kon niet tellen hoe vaak ik hem erover had horen klagen. Maar ja, daar stond het, zwart op wit: plus-één (je vrouw).
Toen Oliver terugkwam, probeerde ik kalm te blijven, ondanks mijn groeiende nieuwsgierigheid. “Gaat er een nieuwjaarsfeestje op kantoor?” vroeg ik nonchalant.
“Oh ja,” antwoordde hij. “Niets bijzonders. Gewoon de gebruikelijke eindejaarsdingen.”
“Mag ik mee?”
“Nee, gasten zijn niet toegestaan. Het is meer een werkevenement.”
Ik fronste. “Maar in de e-mail stond…”
“Dat doen ze niet, Jen. Vertrouw me maar.”
Dat was de eerste keer dat ik iets ongewoons meemaakte. Oliver werkte meestal laat of was op zakenreis, dus ik was gewend geraakt aan zijn afwezigheid. Ik vertrouwde hem, want dat is wat getrouwde mensen doen. Maar deze keer voelde zijn reactie… vreemd.
Het was oudejaarsavond en ik stond voor de spiegel om mijn witte outfit goed te strijken.
Nieuwsgierigheid knaagde al dagen aan me. Waarom wilde hij me niet op het feest? Schaamde hij zich? Verborg hij iets?
“Gelukkig nieuwjaar, Jen!” riep hij, terwijl hij zijn jas greep en mijn wang kuste.
“Gelukkig nieuwjaar,” antwoordde ik.
Zodra de deur dichtviel, pakte ik mijn tas en ging naar buiten.
Toen ik bij de receptie aankwam, voelde ik me angstig maar toch vastberaden.
“Uw naam, alstublieft?” vroeg de manager met een beleefde glimlach.
“Jennifer. Ik ben Olivers vrouw,”
“Ik denk dat er wat verwarring is ontstaan. Oliver heeft al contact opgenomen… met zijn plus-one. Zijn echte vrouw.”
“Hij is ongeveer 30 minuten geleden aangekomen. Ze komen altijd samen aan, ik heb ze al vaak gezien.”
Ik zag Oliver in de verste hoek van de kamer.
Hij was gemakkelijk te herkennen in zijn smetteloos witte pak. Mijn adem stokte toen ik hem met haar zag – een vrouw met lang donker haar die haar arm op zijn schouder legde.
“Mevrouw?” vroeg de manager zachtjes, en onderbrak zo mijn gedachten.
“Je hoeft niet te kijken. Ik zie hem.”
Hij aarzelde, alsof hij iets wilde zeggen, maar ik was al weggelopen van het bureau, het feest en Oliver.
Ik had geen idee wat ik moest doen, maar één ding was zeker: Oliver zou er spijt van krijgen.
De volgende ochtend, terwijl ik mijn ochtendkoffie aan het inschenken was, ging de telefoon.
“Is dit de vrouw van meneer Oliver?”
“Ja,”
