Toen de avond viel, nam ik een besluit. Ik wachtte op haar. Toen ze thuiskwam, gaf ik haar haar telefoon. Ze las het bericht. Zijn gezicht bevroor. Er volgden tranen.
Ze heeft mij alles opgebiecht. Zijn angst voor mijn oordeel. Zijn behoefte aan liefde. Zijn gehechtheid aan deze jongen, die in zijn ogen geen bedreiging is, maar een toevluchtsoord. Ze wilde mij niet teleurstellen. Dus hield ze haar mond.
Wat deze beproeving mij leerde
Ik luisterde. Misschien wel voor het eerst. Ik besefte dat ik haar had opgesloten in mijn drang om haar te beschermen. Ik had hem een cocon aangeboden, maar zonder uitweg . Ik hield van haar, maar ik liet haar niet zien wie ze werd.
Die avond besefte ik dat het tijd was voor verandering. Om haar niet langer te behandelen als een klein meisje dat gered moet worden, maar als een jonge vrouw die ondersteund moet worden. Met zijn keuzes, zijn fouten, zijn impulsen.
Samen opgroeien
Sinds die dag is onze relatie veranderd. Minder rigide, meer open. Wij hebben regels opgesteld, ja, maar samen. Ik ontmoette Roman. Ik heb geleerd verder te kijken dan mijn angsten.
Een kind opvoeden betekent dat je hem of haar wortels geeft, maar ook vleugels. Ik heb geleerd te vertrouwen en een beetje los te laten. En onderschat vooral de kracht van dialoog niet .
Deze boodschap op een scherm brak mijn hart. Maar het heeft me ook geholpen om beter en anders lief te hebben. Want ouderschap draait om meer dan alleen begeleiden.
Het gaat ook om leren om naast de ander te lopen.
