Toen ik opgroeide, schaamde ik me voor het werk van mijn vader. Terwijl de ouders van mijn vrienden artsen en zakenmannen waren, werkte mijn vader in een garage en repareerde hij motoren met vettige handen en versleten kleren. De schaamte brandde in mijn borst elke keer dat hij op die oude Harley naar mijn middelbare school kwam scheuren, met zijn leren vest vol olievlekken en zijn grijze baard wild in de wind.
ADVERTENTIE
Ik zou hem niet eens “papa” noemen in het bijzijn van mijn vrienden – voor mij was hij “Frank”, een afstand die ik bewust tussen ons creëerde.
De laatste keer dat ik hem levend zag, weigerde ik hem te omhelzen. Het was mijn diploma-uitreiking en de ouders van mijn vrienden waren er in pakken en met parels. Frank verscheen in zijn enige nette spijkerbroek en een overhemd dat de vervaagde tatoeages op zijn onderarmen niet kon verbergen. Toen hij na de ceremonie zijn hand uitstak om me te omhelzen, deed ik een stap achteruit en gaf hem in plaats daarvan een koude handdruk.
ADVERTENTIE
De pijn in zijn ogen achtervolgt mij nu.
Drie weken later kreeg ik het telefoontje. Een houtvrachtwagen was over de middenlijn van een regenachtige bergpas gereden. Ze zeiden dat Frank op slag dood was toen zijn fiets onder de wielen belandde. Ik weet nog dat ik de telefoon ophing en… niets voelde. Alleen een holle leegte waar verdriet zou moeten zijn.
Ik vloog terug naar ons kleine stadje voor de begrafenis. Ik had verwacht dat het klein zou zijn, misschien met een paar drinkmaatjes van het roadhouse waar hij zijn zaterdagavonden doorbracht. In plaats daarvan trof ik de parkeerplaats van de kerk vol met motoren – honderden, motorrijders uit zes staten, die somber in rijen stonden, elk met een klein oranje lintje op hun leren vest.
ADVERTENTIE
“De kleur van je vader,” legde een oudere vrouw uit toen ze me zag staren. “Frank droeg altijd die oranje bandana. Ze zei dat dat was zodat God hem makkelijker kon zien op de snelweg.”
ADVERTENTIE
Dat wist ik niet. Er was zoveel dat ik niet wist.
Alleen ter illustratie
In de kerk luisterde ik naar de ruiters die opstonden om te spreken. Ze noemden hem ‘Broeder Frank’ en vertelden verhalen die ik nog nooit eerder had gehoord – hoe hij liefdadigheidsritten organiseerde voor kinderziekenhuizen, hoe hij door sneeuwstormen reed om medicijnen te bezorgen aan bejaarden die aan hun lot waren overgelaten, hoe hij nooit een gestrande automobilist voorbijreed zonder te stoppen om te helpen.
“Frank heeft mijn leven gered”, zei een man met tranen in zijn ogen. “Acht jaar nuchter, omdat hij me in een sloot vond en pas wegging toen ik instemde met hulp.”
Dit was niet de vader die ik kende. Of dacht te kennen.
Na de dienst kwam er een advocaat naar me toe. “Frank heeft me gevraagd je dit te geven als hem iets overkomt,” zei ze, terwijl ze me een versleten leren tas overhandigde.
Die nacht, alleen in mijn kinderkamer, opende ik hem. Er zat een bundel papieren in, dichtgebonden met die oranje bandana, een klein doosje en een envelop met mijn naam erop geschreven in Franks ruwe handschrift. Ik opende de brief als eerste.
Alleen ter illustratie
De brief
Kind,
Ik was nooit goed in mooie woorden, dus ik houd het simpel. Ik weet dat de titel “motormonteur” je in verlegenheid bracht. Ik weet ook dat je te slim bent om net als ik met sleutels in de knoop te raken, en zo hoort het ook. Maar begrijp dit: een man wordt beoordeeld op de mensen die hij helpt, niet op de letters op zijn visitekaartje.
Alles in deze tas is van jou. Gebruik hem zoals je wilt. Als je hem toch niet wilt, rijd dan met mijn Harley naar de rand van de stad en geef hem aan de eerste de beste rijder die eruitziet alsof hij een pauze nodig heeft. Hoe dan ook, beloof me één ding: verspil je leven niet door te verbergen wie je bent of waar je vandaan komt.
Ik hou meer van je dan chroom van zonneschijn houdt,
—Papa
vervolg op de volgende pagina
