Ik hoorde een intrigerend gesprek tussen twee vrouwen in het vliegtuig – ik snelde naar huis en was sprakeloos
“Une chasse au trésor”, a-t-elle dit en souriant. “Pour notre anniversaire. Chaque indice est une pièce de puzzle qui mène à la suivante. La dernière pièce te conduit au restaurant où nous avons eu notre premier rendez-vous.”
Une femme qui sourit tout en parlant à quelqu’un | Source : Pexels
La pièce a semblé basculer sur le côté. “Une chasse au trésor ?”
“Cynthia est mon ancienne colocataire de l’université. Je l’ai croisée à l’épicerie et nous avons pris un café pour rattraper le temps perdu. Quand je lui ai dit que je voulais organiser quelque chose de spécial pour notre anniversaire, elle a suggéré une chasse au trésor. Elle m’appelait juste pour savoir comment se passait l’organisation.”
J’ai fixé le désordre des fournitures éparpillées dans notre salon, le visage de ma femme rayonnant de fierté et d’excitation.
Fournitures et décorations diverses pour l’artisanat | Source : Pexels
Langzaam vielen de stukjes op hun plaats: niet de puzzelstukjes, maar de stukjes van het begrip.
“Ze zei dat ik kapot zou gaan,” zei ik zwakjes.
Ellen knikte, nog steeds glimlachend. “Alsof je dit zo leuk zou vinden en het leuk zou vinden om de aanwijzingen te volgen…”
Een lachende vrouw in een woonkamer | Bron: Midjourney
Die avond zaten we tegenover elkaar aan onze oude tafel in het restaurant waar het allemaal begon. De inrichting was niet veel veranderd: dezelfde gele tafellakens met bruine lopers, dezelfde zachte verlichting die alles een romantische sfeer gaf.
Maar we waren veranderd. Meer moe, meer versleten aan de randen, getekend door slapeloze nachten, gemorste sappen en de prachtige last van het samen opbouwen van een leven.
Het interieur van een restaurant | Bron: Pexels
Ellens hand voelde warm in de mijne, haar trouwring ving het kaarslicht.
Alle verwarring en angst van de afgelopen twee dagen zijn veranderd in iets heel anders: dankbaarheid.
Dankbaarheid voor deze vrouw die mij steeds weer verraste, die nog steeds uitgebreide gebaren maakte, alleen maar om mij te zien glimlachen.
Een lachende vrouw in een restaurant | Bron: Pexels
“Volgend jaar,” zei ik, terwijl ik met mijn duim over zijn knokkels streek, “misschien gewoon een reservering voor een etentje?”
Ellen glimlachte, haar ogen dansten ondeugend. “Ik beloof je niets.”
Hier is nog een verhaal: Op onze eerste trouwdag gaf ik Melanie een roos, maar ze lachte, noemde het zielig en gooide hem weg. Ze had geen idee wat het echt betekende. Later die avond ontdekte ze mijn ware gave… en haar wereld stortte in. Tegen die tijd was het te laat om onze relatie te redden.
Dit werk is geïnspireerd op ware gebeurtenissen en mensen, maar is voor creatieve doeleinden gefictionaliseerd. Namen, personages en details zijn gewijzigd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren. Elke gelijkenis met bestaande personen, levend of overleden, of met daadwerkelijke gebeurtenissen is puur toeval en niet de bedoeling van de auteur.
De auteur en uitgever doen geen uitspraken over de nauwkeurigheid van gebeurtenissen of karakterbeschrijvingen en zijn niet verantwoordelijk voor eventuele misinterpretaties. Dit verhaal wordt aangeboden “zoals het is” en de geuite meningen zijn die van de personages en weerspiegelen niet de mening van de auteur of uitgever.
