“Ga zitten,” zei ik.
“Ik hoorde wat je gisteren zei,” mijn stem trilde ondanks mijn beste pogingen. “Alsjeblieft, lieverd. Geen leugens meer.”
Enkele minuten later kwam ze terug met een bleke, gekreukelde envelop in haar handen.
Ik opende het langzaam. Charles.
“Mijn naam is Charles. Als je dit leest, betekent het dat ik eindelijk de moed heb verzameld om contact te zoeken. Ik ben je vader.”
Ik heb je leven van een afstand gevolgd. Ik raakte in paniek toen je geboren werd. Ik was er niet klaar voor. Mijn moeder hielp me verdwijnen. Ik dacht dat ik het juiste deed. Nu zie ik in dat ik fout zat. Ik wil graag met je praten. Als jij dat wilt.
Alleen ter illustratie
Onderaan stond een telefoonnummer.
“Hoe heb je hem gevonden?” vroeg ik zachtjes. “Heeft hij jou gevonden?”
Ik heb hem maanden geleden online gevonden. Ik wilde het je niet vertellen. Hij heeft de brief wel als eerste gestuurd, maar ik wilde hem eerst op sociale media zien. Ik moest zijn foto’s bekijken en kijken of er een stukje van mij in zat. Ik moest weten dat dit geen hoax was. Ik moest weten of ik zijn ogen had of zijn glimlach… Ik heb zijn ogen, mam.
Ze hield even op.
“Toen heb ik hem gebeld op het nummer in de brief.”
“Wil je met hem blijven praten?” vroeg ik na een lange stilte.
“Ja. Ik wil weten waarom hij het deed. Ik wil het van hem horen,” knikte Susie.
Twee dagen later belde ik Charles zelf. Hij nam meteen op.
“We moeten elkaar ontmoeten,” zei ik met een lage, koude stem.
Wij kozen voor een neutraal koffiehuisje.
Hij was er al toen ik aankwam.
Ouder. Mager. Zijn gezicht getekend door rimpels van uitputting.
Hij zag er menselijk uit. Gewoon.
En dat vond ik vreselijk.
“Je bent niet zomaar uit mijn leven verdwenen,”
“Je bent van haar verdwenen. Achttien jaar lang.”
“Ik weet het,” hij deinsde terug.
“Je had elk moment terug kunnen komen,” drong ik aan, mijn woede was nu scherp. “Ze was niet voor altijd een baby.”
Alleen ter illustratie
“Ik heb er elk jaar aan gedacht,” gaf hij zachtjes toe. “Maar ik heb mezelf er altijd van overtuigd dat jullie er allebei beter aan toe zouden zijn.”
“Mam en ik hebben elkaar al jaren niet meer gesproken,” voegde hij er zachtjes aan toe. “Wat ze heeft gedaan… ik weet ook niet of ik haar ooit kan vergeven.”
“Kun je haar niet vergeven? Je moeder? Alsof zij de enige was die hier een rol in had… Jij hebt dit gekozen, Charles.”
“Dat heb ik gedaan, Allie,” zei hij.
Maar een week na die nepbegrafenis wilde ik terugkomen. Ik wilde alles uitleggen. Maar mijn moeder wilde zichzelf redden. Ze had te veel touwtjes aangetrokken bij het kantoor van de burgemeester… als ze de waarheid hadden ontdekt, was ze eruit geweest.
“En jij hebt haar gekozen,” zei ik eenvoudig.
“Ik had geen keus.”
“Ik ben hier om het goed te maken, Allie,” zei hij met tranen in zijn ogen. “Ik heb je gemist. Ons. Haar… Ik heb je liefde gemist.”
De tijd verstrijkt.
Alleen ter illustratie
Charles betaalde elke maand. Zonder uitzondering en zonder excuses.
Susie begon hem vaker te bellen.
Ze praatten. Eerst over kleine dingen. School. Muziek. Boeken.
Susie stelde hem de lastige vragen. Ze schuwde ze absoluut niet.
“Waarom ben je weggegaan?”
“Hou je van mama?”
“Heb je aan ons gedacht?”
Ik heb nooit gevraagd wat hij antwoordde.
Ik was vrijer dan ik in jaren was geweest. Maar nu begrijp ik iets belangrijks.
De last die ik al die jaren met me meedroeg, was niet alleen verdriet. Het was de leugen.
De leugen dat hij weg was. De leugen dat ik geen andere keuze had dan te rouwen. De leugen dat ik door de dood in de steek was gelaten, terwijl ik er in werkelijkheid zelf voor had gekozen.
Charles was geen held. Niet bij zijn vertrek en niet bij zijn terugkeer.
Maar hij was ook geen schurk. Hij was een mens. Zwak. Onvolmaakt. Menselijk.
En Charles?
Nou ja, hij is nog steeds aan het leren. Leren hoe hij aanwezig moet zijn. Hoe hij zich moet laten zien. Hoe hij iets kwetsbaars kan naaien uit het puin dat hij heeft achtergelaten.
