Ik kwam terug van mijn huwelijksreis en zag een enorme zwarte doos in mijn gang. Het zette mijn wereld op zijn kop.
“Blijf hier en praat met mij!” “schreeuwde ik.
“Ik dacht… ik dacht dat ik het allemaal achter me kon laten, Lori,” zei hij. “Ik zweer het, ik wilde niet dat je er op deze manier achter zou komen. »
“Alles achterlaten?” “Ik spuugde de woorden ongelovig uit. “Je had een dochter. Een ziek meisje! En jij hebt haar gewoon in de steek gelaten! »
Hij schudde zijn hoofd, alsof hij de waarheid van zich af wilde schudden.
“Ik dacht dat ik opnieuw kon beginnen, Lori,” zei hij.
“Dacht je dat je ze kon wissen?” Doen alsof ze nooit bestaan hebben? Doorgaan alsof er niets gebeurd is? »
Visioenen van een ziek kind vulden mijn geest.
Chris’ stilte beantwoordde mijn vraag. Ik voelde walging in mij opkomen. De man met wie ik net getrouwd was, de man die ik dacht zo goed te kennen…
Hij was niets meer dan een vreemdeling.
“Dat kan ik niet,” zei ik. “Ik kan niet met je getrouwd blijven. Ik kan niet bij een man blijven die zijn eigen kind in de steek laat. Wat erg, Chris. Ik kan niet eens meer naar je kijken. »
“Lori, alsjeblieft,” smeekte hij. “Ik kan je alles uitleggen. »
“Pak je spullen en ga,” zei ik.
“Lori, dat meen je niet echt. Wij zijn net getrouwd. Dat kunnen we oplossen. We kunnen erover praten. »
“Nee,” zei ik.
gezegd. “Je hebt tegen mij gelogen. Je hebt tegen hem gelogen. Je liet dat kleine meisje sterven, denkende dat je toch niets om haar gaf. Ik kan niet met zo iemand samen zijn… Ik kan me niet voorstellen dat ik met zo iemand een gezin zou stichten. »
Chris opende zijn mond om tegen te spreken, maar er kwamen geen woorden uit. Hij draaide zich om en ik keek toe hoe hij zwijgend zijn spullen bij elkaar zocht.
Toen hij eindelijk de deur uitliep, leek het griezelig stil in huis. Ik stond alleen in de gang, de zwarte doos nog steeds open, de teddybeer stond daar als een trieste herinnering aan alles wat er was gebeurd.
Ik zette een kop thee en ging buiten op de veranda zitten. Ik kon me niet voorstellen dat ik daar zou zitten en de volgende dag zou nadenken over het aanvragen van een scheiding.
Ik was 17 dagen getrouwd. Een deel van mij vroeg zich af of Chris en ik dit allemaal hadden overleefd…
Maar wat zegt dat over mij? Dat ik er geen kwaad in zag om bij een man te blijven die zijn gezin had verlaten, alleen maar omdat de situatie somber en moeilijk was geworden?
Nee. Dat kon ik niet.
Wat zou jij doen?
