Ik mompelde wat ik had gevonden, de woorden kwamen er woedend uit.
« Ik kom eraan », zei hij. « Ik ben thuis bij de kinderen, lieverd. Wees voorzichtig. Ik blijf met je aan de telefoon.
Ik hoorde mijn man dringend de kinderen roepen.
« We moeten snel naar huis, mama heeft ons nodig », zei hij. “Ze blijft met ons aan de telefoon, dus verbind jullie telefoons niet met Bluetooth om naar muziek te luisteren. »
Het horen van hun stemmen gaf mij troost. Ik besloot de rest van het huis te bezoeken. De woonkamer was nog intact, maar de badkamer was een ander verhaal.
Handdoeken waren netjes gevouwen, tandenborstels waren netjes opgeborgen in houders en toiletartikelen waren gesorteerd op grootte. En de spiegel was brandschoon, wat voor ons een grote verandering was.
« Dit is echt eng, » mompelde ik in de telefoon, terwijl ik aan Hank uitlegde waar ik aan begonnen was.
“Wie zou zoiets doen? Denk je dat dit nog steeds de oude Winslow is? Of heb je de assistente gevraagd om vandaag te komen? vraagt Hank.
“Nee, ze is vorige maand naar een andere staat verhuisd, Hank. « Ze is al een tijdje niet meer hier geweest, » antwoordde ik gespannen.
Toen hoorde ik een geluid uit de kamer van mijn zoon komen. Mijn hart stond bijna stil. Ik liep op mijn tenen door de gang en probeerde zo min mogelijk geluid te maken.
Maar toen ik de deur opendeed, leek er niets vreemds aan de hand. Ik zag alleen dat de kastdeur een klein beetje op een kier stond.
Ik haalde diep adem, met knikkende knieën, en haalde het tevoorschijn, half verwachtend dat er iets of iemand op me zou springen.
Maar het was leeg.
Behalve de kleding, die is opnieuw gerangschikt en gesorteerd op kleur. Ik liep langzaam achteruit, omdat ik door de rest van het huis wilde. Toen hoorde ik het zachte geluid van rinkelende sleutels, gevolgd door het zachte geklik van de voordeur die openging.
Ik sprong.
« Wat is er gebeurd? » »
« Er is daar iemand, » fluisterde ik in de telefoon.
“Ga nu!” » schreeuwt Hank dringend.
