Alleen ter illustratie
“Er komt een feestje op de kleuterschool,” zei ze, terwijl ze op adem kwam. “Voor mama’s en papa’s.”
“We moeten papa uitnodigen,” stelde Mitya voor.
Anna’s hart zonk in haar schoenen. Het moment waar ze zo bang voor was, was aangebroken. Haar kinderen werden groot en begonnen lastige vragen te stellen.
“Jij hebt geen vader”, zei ze zachtjes.
Die nacht huilden de kinderen – niet van honger of pijn, maar omdat ze beseften dat er iets ontbrak.
Anna hield hen dicht bij zich, inmiddels tieners, op de rand van een nieuw leven. Haar hoop, haar rede en haar hart in tweeën gescheurd.
“Mam, was papa echt een slecht persoon?”, vroeg Mitya.
“Nee,” antwoordde ze met een zware stem. “Niet slecht. Gewoon zwak. Hij was bang voor verantwoordelijkheid.”
Ze sliep die nacht niet, wetende dat de tijd zou komen dat haar kinderen de volledige waarheid over hun vader moesten weten – de waarheid waar ze hen zo lang voor verborgen had gehouden.
Er gingen jaren voorbij.
Liza zag een man bij de schoolpoort staan, zijn ogen scanden de menigte. Mitya keek op en zag hem ook. Hun blikken kruisten elkaar – precies zoals die van Ivan.
“Hallo,” zei de man met schorre stem. “Jullie zijn Liza en Mitya, toch? Anna’s kinderen?”
Alleen ter illustratie
De stilte duurde lang en de jaren van onbeantwoorde vragen drukten zwaar op hen.
“Ik ben je vader,” zei Ivan uiteindelijk. “Ik ben Ivan.”
“Ik wilde gewoon even praten… je zien,” stamelde hij, met een levenslange spijt in zijn stem. “Misschien is het nog niet te laat. Ik heb er veel over nagedacht.”
Mitya’s stem was kalm maar vastberaden. “Mama is thuis. Als je wilt praten, ga dan naar haar toe.”
“Ik weet dat het mijn schuld is,” mompelde Ivan. “Ik ben alles kwijt. Maar… ik vraag me af of ik je nog kan leren kennen?”
“Jullie weten helemaal niets over ons,” zei Liza, haar stem trillend van woede. “Jullie hebben geen recht om hier te verschijnen alsof er niets is gebeurd.”
Ivan boog zijn hoofd, verslagen door de jaren van fouten.
Zonder nog een woord te zeggen liepen Liza en Mitya samen weg, zij aan zij. Ivan keek hen na, zijn ogen vol spijt, en voor het eerst in jaren welden er echte tranen in zijn ogen.
Toen Anna haar kinderen zag binnenkomen, wist ze dat er iets gebeurd was. Mitya’s bleke gezicht en Liza’s stijve houding vertelden het verhaal.
Anna bedekte haar gezicht met haar handen. Een storm van emoties woedde in haar: woede jegens Ivan, angst om haar kinderen en een vreemd gevoel van opluchting dat hij nog leefde en zich hen herinnerde.
vervolg op de volgende pagina
