Ik nodigde mijn collega uit om haar stiekem voor te stellen aan mijn ongetrouwde kleinzoon – Mijn hart stopte toen ze elkaar zagen…

‘Alli,’ zei ik op een dag tijdens de les. “Wil je thuiskomen voor het avondeten?”

“Ja! Natuurlijk zou ik dat graag willen, mevrouw Barnard,” antwoordde ze. “Sinds ik hier woon, mis ik familiediners echt. Het wordt geweldig!”

Ik regelde dat Allison op een vrijdagavond zou komen eten. Ze kwam steeds vroeg binnen om te helpen met de keuken of dingen te brengen.

‘Laat me u alstublieft helpen, mevrouw Barnard,’ smeekte ze, terwijl ze me op een middag hielp het speelgoed op te bergen.

‘Je kunt een toetje meenemen,’ zei ik tegen hem. “En noem me Elsie.”

Ik hield van haar.

En ik wist dat ze Josh goed zou aanvullen.

Maar niets ter wereld had me kunnen voorbereiden op de connectie tussen Josh en Allison.

Die avond, terwijl ik de tafel aan het dekken was, kwam Josh binnen.

“Wat is er aan de hand?” vroeg hij, knikkend naar de tafel.

‘We hebben een nieuwe leraar te eten,’ zei ik terwijl ik het bestek neerzette.

“Heb je me nodig om je te helpen?” vroeg hij.

Allison arriveerde, haar aanwezigheid was een verademing, met een taart bij zich.

Ze omhelsde me bij de deur en maakte het zich gemakkelijk – terwijl Josh nog in zijn kamer was.

Het was toen dat de hele avond op zijn kop stond.

‘Allison?’ zei Josh in de deuropening, met een mengeling van ongeloof en een onverklaarbare zweem van dankbaarheid.

“Josh?” antwoordde Allison met grote ogen. ‘Mevrouw Barnard, is dat uw kleinzoon? Jos?”

Verwarring omhulde de kamer als een dikke mist.

“Wacht, kennen jullie elkaar allebei?” vroeg ik, mijn hart bonsde bij de gedachte dat ze elkaar zouden leren kennen.

‘Ja, oma,’ zei Josh terwijl hij ging zitten.

“Hoe?” drong ik aan. We waren verder gegaan dan de subtiliteiten, ik moest meer weten.

‘Allison is mijn zus,’ zei hij, terwijl elk woord resoneerde met het gewicht van duizend onuitgesproken verhalen.

Een stilte doordringt de kamer.