Ik was er kapot van. Al ons lijden, onze inspanningen, onze hoop… terwijl hij een ander verhaal leefde. Ik schreeuwde, huilde, beefde. Maar in mijn armen sliep Lisa. Onschuldig. Breekbaar.
Laurent was ontroostbaar en gebroken. Hij wilde verantwoordelijkheid nemen. Voor haar, voor ons. Maar kon ik hem vergeven? Moeten we alles opgeven of doorvechten?
Een nieuw, kwetsbaar, maar hoopvol dagelijks leven
Wij kozen ervoor om niet weg te rennen. De pijn is er, en de twijfels ook. Maar Lisa heeft liefde nodig. Ze heeft ons nodig. En ondanks de verwondingen, begint er iets herboren te worden .
