Daarom liet ze me al die foto’s maken, ze had voorzien wat er zou gebeuren na haar overlijden. De bewakers begrepen het eindelijk toen de advocaat nog een laatste instructie in het testament voorlas:

Zorg ervoor dat mijn verzorger, Grace, beveiliging bij zich heeft wanneer mijn familie van mijn beslissing op de hoogte raakt. Ik vertrouw er niet op dat ze dit met gratie zullen afhandelen.

Victoria plofte op de bank neer, haar gezicht bleek. “Ze… ze heeft ons niets nagelaten?”

De advocaat knikte. “Ze heeft duidelijk verklaard dat u haar in de steek hebt gelaten. Dit is haar laatste wens.”

Er was niets anders te bespreken, dus de bewakers escorteerden de familie prompt naar buiten, terwijl ze protesten, beschuldigingen en bedreigingen schreeuwden. Ik zag ze weggaan, hol en gebroken, hun hebzucht verteerde hen van binnenuit.

De advocaat kwam naar mij toe.

“Ze hield van je, Grace. Ze wilde dat je een thuis had. Een gezin.”

Ik zakte op de grond, de tranen stroomden over mijn gezicht. “Ik hield ook van haar.”

Hij legde een zachte hand op mijn schouder en zei: “Eer haar nagedachtenis dan door te wonen in het huis dat ze zo koesterde.” De notaris vroeg me vervolgens om wat papieren te ondertekenen en beloofde contact met me op te nemen nadat hij me de huissleutel had overhandigd. Daarna vertrokken ze samen met de politieagenten.

Ik keek om me heen en voelde me geschokt, overweldigd en totaal onvoorbereid toen ik de eigenaar van het huis werd.

Mevrouw Patterson had me meer gegeven dan een huis. Ze had me een familie gegeven, zelfs in haar dood. En terwijl ik daar stond, met de doos met herinneringen in mijn handen, besefte ik dat ze altijd bij me zou zijn – mijn vriendin, mijn grootmoeder, mijn thuis.

En haar zogenaamde familie? Die bleef achter met niets anders dan hun eigen spijt.