Rillen bij het horen van bewegende muziek is een reactie die al teruggaat tot onze voorouders. In eerste instantie had deze fysiologische reactie een heel specifieke functie: door de haren overeind te zetten, kon men er indrukwekkender uitzien in het geval van gevaar, of beter warmte vasthouden in een koude omgeving . Tegenwoordig heeft deze reactie geen enkel levensbelangrijk nut meer , maar ze zit nog steeds verankerd in ons autonome zenuwstelsel , hetzelfde stelsel dat angst of opwinding veroorzaakt .
Maar waarom zou een melodie dan dezelfde reactie oproepen als dreigend gevaar? Het komt allemaal neer op een belangrijke structuur in onze hersenen: de hypothalamus . Deze laatste interpreteert bepaalde heftige emoties als grote gebeurtenissen en geeft opdracht tot het vrijgeven van adrenaline . Gevolg: ons lichaam reageert met rillingen , zelfs als er geen reële bedreiging is.
Als muziek de controle over de hersenen overneemt
Als je naar een liedje luistert dat je raakt , herkent je brein niet alleen de noten en de tekst . Het wordt op een complexe manier geactiveerd en omvat meerdere regio’s tegelijkertijd :
- De auditieve cortex analyseert geluiden en hun subtiliteiten .
- De amygdala genereert een emotionele reactie op basis van uw herinneringen en ervaringen .
- De nucleus accumbens , het centrum van plezier en beloning , geeft dopamine af , het feelgoodhormoon .
Het is de interactie tussen muziek en emoties die een lied zo krachtig maakt. Hoe meer een stuk speelt met de afwisseling van spanning en ontspanning – bijvoorbeeld met een opbouw van intensiteit gevolgd door een harmonische oplossing – hoe groter de kans dat het rillingen veroorzaakt.
Unieke hersenbedrading: waarom krijgt niet iedereen deze rillingen?
