Vervaagd en beschut in de schaduw van carports en op de achtertuinen van werkplaatsen, leeft een ambacht uit het verleden voort in de herinnering van degenen die het zagen. Het verwarmen van stukjes lood of tin in een gietijzeren lepel roept herinneringen op aan een tijdperk waarin je inventief moest zijn om te overleven. Het was niet alleen een nuttige vaardigheid die vaders hun kinderen leerden, maar tegelijkertijd een activiteit die hielp om samen tijd door te brengen en nauwkeurigheid en geduld te ontwikkelen.
Het beeld van het gesmolten metaal dat als een soort oeroud gereedschap op de holle kant van een ruwe lepel druppelt, komt in veel volksverhalen voor. Het gaat hier om zelfgemaakte staven die werden gebruikt om kogels voor geweren of loodjes voor de visserij te maken; ze vertellen allemaal het verhaal van zelfredzaamheid. Vóór het tijdperk van fabrieksmatig vervaardigde producten, vooral die welke handig in gebruik waren, moesten mensen hun eigen loodjes of kogels voor de visserij maken, wat zowel leuk als kosteneffectief was.
zie volgende pagina
