Maar ik was er nog niet klaar mee.
Ik daagde hem voor de kantonrechter en kwam aan met een map die zo zorgvuldig was geordend dat hij in een bibliotheek thuishoorde. Er zaten foto’s, bonnetjes en aantekeningen in die elke fase van het leven van mijn tuin belichtten.
Mark arriveerde met lege handen en een frons op zijn gezicht. Ik kwam met bewijs – en een stille woede.
Het vonnis? Hij kreeg de opdracht het beton te verwijderen, verse grond aan te brengen en de tuin precies zo te herstellen als hij was: rozen, zonnebloemen, lavendel, alles erop en eraan.
En toen? De bijen kwamen terug.
In juli was de tuin weer helemaal tot leven gekomen – bruisend van kleur, vreugde en leven. De zonnebloemen leunden speels over het hek en de bijen hadden een nieuw favoriet plekje gevonden: Marks tuin, dankzij de open blikjes frisdrank en het overvolle afval dat hij nooit had opgeruimd.
