Een jaar verstreek sinds mijn dochter me naar het verpleeghuis bracht, zonder ook maar te vermoeden dat het mijn gebouw was. In dat jaar werd ik iemand anders. Niet de moeder die alles blootgeeft zonder een spoor achter te laten. Niet de vrouw die stilletjes haar tranen in haar kussen verbergt. Nu ben ik gewoon Tamara Alekseevna – de eigenaresse, de leider en bovenal iemand die haar plek in het leven weer heeft gevonden.

Maar op een dag, op een gewone herfstdag, overhandigden ze me een envelop bij de beveiliging. Het handschrift was bekend: trillend, licht onregelmatig. Een brief van Irina.

“Mam… ik schrijf, en ik kan niet geloven dat je me kunt vergeven. Ik zei tegen mezelf dat ik het voor jou deed. Maar in werkelijkheid kwam het me goed uit. Het kwam me goed uit om de verantwoordelijkheid af te schuiven, om van de schuld, de angst en de gedachten af ​​te komen dat je alleen was. Ik dacht dat je zwak was. Dat je met alles akkoord zou gaan.

Maar nu begrijp ik het: jij bent sterker dan wij allemaal.

Elke maand kom ik bij de poort van je huis. Ik sta daar maar en kijk hoe je naar anderen lacht. Het doet pijn. Maar ik ben ook jaloers. Omdat je hen geeft wat ik jou niet kon geven: echte warmte.

Mam… als je ooit…

Laat me je omhelzen, niet als een dochter, maar als een persoon die eindelijk wakker is geworden…”

vervolg op de volgende pagina