Soms is de gepolijste buitenkant van sociale media niet opgewassen tegen de harde realiteit. Mijn ex, Thomas, dacht waarschijnlijk dat hij de held uithing toen hij op Vaderdag verscheen, grijnzend, met zijn glamoureuze vriendin aan zijn arm en zijn telefoon klaar om “het perfecte moment” vast te leggen. Wat hij niet had verwacht? Dat onze negenjarige dochter, Léna, hem eraan zou herinneren wat het echt betekent om ouder te zijn.
De kunst van het opnieuw verschijnen… als alle ogen op jou gericht zijn
Het was weken geleden dat Thomas iets had gezegd. Geen bericht, geen telefoontje, en zeker geen enkele alimentatiebetaling. Maar een paar dagen voor Vaderdag, een wonder: een sms. Hij wilde Léna zien .
Niet voor haar, nee. Voor de foto . Om deze digitale showcase te voeden waar hij zichzelf presenteert als “papa van het jaar”, tussen twee filters en een paar likes.
Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb geen boek geschreven.
Ik antwoordde kalm:
—Komt om 15.00 uur
De waarheid komt uit de monden van kinderen (en soms schittert het helderder dan al die glitter)
Lena was van haar kant verrast. Vol hoop. Maar ook vol twijfels.
“Ik weet niet eens meer of ik wel een vader heb,” fluisterde ze, terwijl ze een kaart tevoorschijn haalde die ze op school was begonnen. Ze wist niet wat ze ermee aan moest.
En toen, plotseling, een vonk. Ze wist precies wat ze moest doen.
