Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Ik kom er wel uit”, hield ik vol, met opeengeklemde kaken.
Ze keek mij met een medelijdende blik aan.
“Je bent koppig. Er is hier niets meer over. Accepteer het en ga verder. »
Toen draaide ze zich om en liep weg. Ik bleef daar staan, verbijsterd en woedend. Met trillende handen pakte ik mijn telefoon en draaide het nummer van mijn baas. De lijn ging meerdere keren over voordat hij opnam.
“Diana, je bent te laat voor je terugkomst,” zei hij zonder inleiding.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Ik heb meer tijd nodig”, zei ik botweg. “Er was brand. Het huis is verdwenen. »
Er viel een stilte. “Dat spijt me, maar we hebben je uiterlijk maandag terug nodig.”
” Maandag ? “Ik stikte. “Dat is… Ik kan dan niet terug zijn. »
“Dan vrees ik dat we uw positie niet veel langer kunnen behouden. »
“Wacht even…” zei ik, maar de verbinding werd verbroken.
Meneer Harris kwam stilletjes dichterbij.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Gaat het goed met je?” »
“Nee,” fluisterde ik. “Ik voel me niet goed. Maar het komt goed. Hoe dan ook. »
Hij knikte en legde zijn hand op mijn schouder.
“Je bent sterker dan je denkt, Diana. En deze boerderij? Ze is ook sterker. Geef het nog niet op. »
Ik keek naar de schuur, de dieren, de rokende resten van de boerderij. Felicity wil dat ik wegga, maar deze plek is mijn hart.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Ik ga niet weg,” herhaalde ik, ditmaal met meer overtuiging.
“Je kunt hier niet zo blijven,” zei meneer Harris vriendelijk. “Ik heb thuis een logeerkamer. Je kunt daar blijven totdat je een oplossing vindt. »
Zijn vriendelijkheid zorgde er bijna voor dat ik voor hem viel.
“Bedankt, Jack. »
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
***
De weken die volgden, waren de moeilijkste van mijn leven. Elke ochtend stond ik op met de zon op, met een lichaam dat pijn deed van de harde arbeid van de dag ervoor. De boerderij was een slagveld geworden en ik was de soldaat.
Ik repareerde hekken die bijna waren ingestort, bewerkte de grond en plantte met mijn eigen handen gewassen. Dieren zijn mijn vaste metgezellen geworden; Het waren mijn ochtenden, mijn middagen, mijn nachten. Ze vroegen mij om voor hen te zorgen en in ruil daarvoor gaven ze mij een reden om te bestaan.
Meneer Harris, Jack, was er altijd, gaf gereedschap, advies en soms gewoon een vriendelijk woord.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Dat hek weer, hè? ” zei hij met een glimlach, terwijl hij zijn mouwen opstroopte om mij te helpen.
Hij leerde me meer dan ik uit welk boek dan ook had kunnen leren: hoe ik het landschap moest interpreteren, hoe ik naar dieren moest luisteren en hoe ik kon ruiken of er een storm op komst was.
Op een avond, na een lange werkdag, zaten we op het terras. De lucht was gevuld met de geur van vers gemaaid gras.
“Je hebt het goed gedaan, Diana,” zei Jack terwijl hij uitkeek over de velden. “Je grootmoeder zou trots zijn.
Ik knikte en staarde naar de horizon.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
