Baxter, die zich niet bewust was van de misdaad, kauwde tevreden verder. Om ons heen begonnen omstanders ook te lachen. Iemand klapte. Een ander riep: “Dat is ook een manier om een snack te pakken!” En toen verspreidde het gelach zich als een lopend vuurtje door ons gedeelte.
“Baxter heeft meer lef dan het thuisspelende team!” riep iemand.
“Geef die hond nog een hotdog, hij heeft het verdiend!” riep een ander.
Ik had me schrap gezet voor schaamte, misschien zelfs een escorte van de beveiliging. In plaats daarvan werd het het hoogtepunt van de avond. Baxter was niet de slechterik – hij was de komische noot. De onverwachte ster van de show.
De man wiens hotdog verdwenen was, boog zich zelfs voorover om Baxter vriendelijk te aaien. “Ik denk dat dat je avondeten was, hè, maat?”
Ik stond nog steeds verstijfd, overweldigd door de reacties van de menigte. Toen, net toen ik weer wilde gaan zitten en doen alsof er niets gebeurd was, kwam er een verkoper uit de buurt op ons af, grijnzend van oor tot oor.
“Hé,” zei hij, “vanavond betekent de Bark at the Park-actie dat de eerste hotdog gratis is – voor de hotdogs.”
Ik knipperde met mijn ogen. “Wacht… serieus?”
Hij grinnikte. “Serieus. Het lijkt erop dat Baxter de zijne heeft opgeëist.”
Een vrouw twee rijen verderop riep: “Krijgt Baxter een gratis maaltijd? Hij is mijn nieuwe favoriet!” De rest van de rij barstte in applaus uit.
Ik gaf Baxter een zacht duwtje. “Nou, maat, het lijkt erop dat je fans hebt.”
Baxter was te druk bezig met het likken van de mosterd van zijn neus om er zich druk om te maken. Hij kwispelde alleen maar harder met zijn staart.
Ik draaide me om naar de man achter ons. “Echt waar, bedankt dat je zo aardig bent. Ik zal ervoor zorgen dat hij geen eten meer steelt.”
vervolg op de volgende pagina
