Zes jaar zijn verstreken sinds het tragische ongeluk waarbij mijn zoon en schoondochter om het leven kwamen. Ik nam mijn 16-jarige kleindochter Émilie onder mijn hoede. Ondanks de moeilijkheden hadden we een schijn van normaliteit gecreëerd. Toch is het leven nooit eenvoudig en moest de zwaarste beproeving nog komen.
Op een gewone dinsdag stormde Émilie de kamer binnen, haar glimlach straalde en ze had een ring in haar hand. “Oma, ik ben verloofd!” riep ze me toe, haar gezicht lichtte op van jeugdige vreugde. Verbijsterd hield ik mijn adem in. Verloofd? Met Thomas, een man met wie ze pas twee maanden een relatie had? Ik werd overmand door zorgen. Was Émilie zich bewust van de gevaren van zo’n overhaaste verbintenis?
Een hartverscheurende beslissing
Toen ik mijn bedenkingen uitte, reageerde Emilie vernietigend. Ze zag me als een sceptische oude vrouw en wuifde mijn argumenten meteen weg. Toen viel het bijltje erbij neer: ze wilde dat ik het appartement verliet, het appartement dat ik haar na mijn dood had beloofd na te laten. De schok was enorm. Hoe kon ze me zo behandelen, na alles wat we hadden meegemaakt?
Ik was ruim 70 jaar oud en dakloos. Angst knaagde aan me, en alleen de hulp van mijn zus Beatrice en mijn oude vriendin Fiona kon me ervan weerhouden te zinken. Fiona, van beroep privédetective, stemde ermee in om Thomas’ verleden te onderzoeken. De dagen van wachten waren eindeloos, maar ik hoopte nog steeds dat het slechts een misverstand was.
De maskers vallen.
Fiona’s rapport kwam binnen en het was huiveringwekkend. Thomas was een professionele oplichter, gewend vrouwen te manipuleren om hun geld te stelen. Gewapend met deze informatie besloot ik Emily op haar trouwdag te confronteren. “Hij is niet wie je denkt dat hij is,” verklaarde ik, met het bewijs in mijn hand. Emily’s gezicht verstijfde en Thomas, beschuldigd, vluchtte. Mijn hart brak voor haar, maar zelfs ik wist dat het tijd was om haar te beschermen tegen haar-
vervolg op de volgende pagina
