Zijn gezicht bevroor.
“Oh nee… ik vergat het.”
Het was steeds hetzelfde verhaal. Hij was er nooit. Dineren voor twee? Vergeten. Weekendjes weg samen? Bestaat niet. Het ging altijd om werk.
“Welke toekomst?” riep ik uit. “We leven als kamergenoten.”
Hij haalde zijn schouders op.
Hoe dan ook, ik verdien meer dan jij. Het is niet dat je me nodig hebt.
Ik was gewond. Maar diep van binnen wilde ik geloven dat hij kon veranderen. Ik had er toen nog geen idee van dat die nacht het begin van het einde zou betekenen.
De sloten veranderden… en het verraad onthuld
