Toen George thuiskwam, vertelde ik hem over de lopende problemen en vroeg hem om met zijn moeder te praten. Hij erkende dat ze grenzen had overschreden, maar slaagde er niet in om het met haar aan te pakken. Dat weekend kwamen de onopgeloste spanningen tot een hoogtepunt.
Na een nacht van weinig slaap, uitgeput door de eindeloze verantwoordelijkheden van het moederschap, slaagde ik erin genoeg energie op te brengen om zelfgemaakte pizza’s met de kinderen te bakken.
Ze waren extatisch over de activiteit en stonden te popelen om hun meesterwerken te consumeren voor het avondeten. Ik legde Dylan neer voor een dutje net toen het etenstijd was, in de verwachting van een rustig einde van de dag.
Toen ik tot mijn ontsteltenis terugkeerde naar de keuken, ontdekte ik dat de pizza’s verdwenen waren. George en zijn moeder zaten in de woonkamer nonchalant te genieten van de laatste plakjes.
Mijn uitputting veranderde in woede en ik confronteerde hen luid en vroeg waarom ze het avondeten van de kinderen hadden gegeten. Hun geschokte gezichten maakten mijn frustratie alleen maar groter. George probeerde me te kalmeren, maar het was te laat; Ik was te overstuur om te luisteren.
Ik trok me terug in onze slaapkamer, sloeg de deur dicht en stortte in. Waarom was ik de enige die het probeerde? Waarom konden ze niet zien hoe hard ik worstelde? Lily’s zachte klop op de deur trok me uit mijn wanhoop. “Mama, waar is onze pizza?” vroeg ze onschuldig.
Dat moment kristalliseerde mijn vastberadenheid uit. Ik moest opkomen voor mijn kinderen en mezelf. Nadat ik Lily had gerustgesteld, confronteerde ik George en mijn schoonmoeder opnieuw. Ze probeerden hun acties te rechtvaardigen door bezorgdheid over mijn gewicht te impliceren. Dat was de druppel.
‘Ga weg, jullie allebei,’ zei ik kalm, mijn stem vastberaden. Ze vertrokken en George bracht de nacht door in het huis van zijn moeder. De opluchting die ik voelde nadat ze waren vertrokken, was voelbaar.
Ik bestelde pizza voor de kinderen en mezelf, en terwijl we aten, nam ik mijn beslissing. De volgende ochtend vroeg ik mijn zus om op de kinderen te passen terwijl ik de scheiding aanvroeg. Ik stopte de scheidingspapieren in een lege pizzadoos op de salontafel zodat George ze kon ontdekken.
Nadat ik mijn ouders over de kwestie had geïnformeerd, gaven ze ondubbelzinnige steun. Door bij hen te blijven, kon ik me concentreren op mijn herstel en toekomstplannen. Binnen korte tijd kwam ik weer op krachten en was ik klaar om alles aan te pakken wat op mijn pad kwam.
