Toen George thuiskwam, vertelde ik hem over de aanhoudende problemen en vroeg hem om met zijn moeder te praten. Hij erkende dat ze grenzen had overschreden, maar verzuimde het met haar te bespreken. Dat weekend bereikten de onopgeloste spanningen een hoogtepunt.
Na een nacht met weinig slaap, uitgeput door de eindeloze verantwoordelijkheden van het moederschap, kon ik eindelijk genoeg energie opbrengen om samen met de kinderen zelfgemaakte pizza’s te bakken.
Ze waren dolblij met de activiteit en konden niet wachten om hun meesterwerken als avondeten te verorberen. Ik legde Dylan net voor het avondeten in bed voor een dutje, in de verwachting dat de dag rustig zou eindigen.
Tot mijn schrik zag ik bij terugkomst in de keuken dat de pizza’s verdwenen waren. George en zijn moeder zaten in de woonkamer nonchalant te genieten van de laatste pizzapuntjes.
Mijn uitputting sloeg om in woede en ik confronteerde hen luidkeels met de vraag waarom ze het kindereten hadden opgegeten. Hun geschokte gezichten maakten mijn frustratie alleen maar groter. George probeerde me te kalmeren, maar het was te laat; ik was te overstuur om te luisteren.
Ik trok me terug in onze slaapkamer, sloeg de deur dicht en stortte in. Waarom was ik de enige die het probeerde? Waarom zagen ze niet hoe hard ik het probeerde? Lily’s zachte klop op de deur haalde me uit mijn wanhoop. “Mama, waar is onze pizza?” vroeg ze onschuldig.
Dat moment bevestigde mijn besluit. Ik moest opkomen voor mijn kinderen en mezelf. Nadat ik Lily had gerustgesteld, confronteerde ik George en mijn schoonmoeder opnieuw. Ze probeerden hun daden te rechtvaardigen door te suggereren dat ze zich zorgen maakten over mijn gewicht. Dat was de druppel.
“Ga weg, allebei,” zei ik kalm en met een vaste stem. Ze vertrokken, en George bracht de nacht door bij zijn moeder. De opluchting die ik voelde nadat ze vertrokken waren, was voelbaar.
Ik bestelde pizza voor de kinderen en mezelf, en terwijl we aten, nam ik mijn besluit. De volgende ochtend vroeg ik mijn zus om op de kinderen te passen terwijl ik de scheiding aanvroeg. Ik legde de scheidingspapieren in een lege pizzadoos op de salontafel, zodat George ze kon ontdekken.
Nadat ik mijn ouders over het probleem had ingelicht, gaven ze me ondubbelzinnige steun. Door bij hen te blijven, kon ik me concentreren op mijn herstel en toekomstplannen. Binnen korte tijd kwam ik weer op krachten en was ik klaar om alles aan te pakken wat op mijn pad kwam.
