Mijn man noemde mij arm in het bijzijn van de gasten, maar hij wist van niets.
Ik stak mijn hand op om hem tegen te houden. “Hier en nu ben je niet mijn echtgenoot, Vlad. Je bent mijn werknemer.”
Hij verstijfde, het gewicht van mijn woorden drong tot hem door. “Dus,” vervolgde ik, terwijl ik mijn handen op het bureau vouwde, “na het optreden van gisteravond heeft je geloofwaardigheid binnen het bedrijf een flinke deuk opgelopen. Denk eens aan wat je collega’s zullen zeggen als ze erachter komen hoe je je vrouw – die trouwens toevallig hun baas is – publiekelijk hebt vernederd?”
Zijn vuisten balden zich instinctief. “Dus je ontslaat me?” vroeg hij. “Integendeel,” schudde ik mijn hoofd. “Dat zou te snel zijn, te makkelijk. Je zou nog steeds je gezicht redden. Nee, ik wil dat je ervaart hoe het is om alles te verliezen, beetje bij beetje.”
Zijn kaken spanden zich. “Wat is je wraakplan?”
“Ik plaats je over naar een regionale vestiging, met een lagere functie,” zei ik koeltjes. “Geen extraatjes, geen macht. Een normaal rooster, een gemiddeld salaris. Je rapporteert aan de mensen op wie je vroeger neerkeek.”
Zijn gezicht vertrok van woede.
“Je hebt geen recht-“
“O ja,” zei ik koeltjes. “Ik heb de papieren al ingediend.”
Hij haalde snel adem.
“We hielden van elkaar… Hoe kun je alles zomaar kapotmaken?”
Ik boog voorover en keek hem aan.
Je hebt het zelf verpest door me te reduceren tot een decoratief object zonder waardigheid. Nu pluk je de vruchten van je daden.
Hij zweeg en sloeg zijn ogen neer. Voor het eerst zag ik hem nederig – geen arrogantie, alleen de harde realiteit van zijn fouten.
“Laten we dit gesprek beëindigen, Vlad,” zei ik, terwijl ik opstond. “Ik ben niet langer je vrouw. En jij bent niet langer de man met wie ik ooit een toekomst plande. En trouwens, bedankt voor de huwelijkse voorwaarden – die maken onze scheiding snel en pijnloos.”
Zonder nog een blik te werpen verliet ik het kantoor. Dit was niet alleen mijn overwinning, het was ook mijn langverwachte vrijheid.
