Donna stemde toe. “Perfect. Ik wil deze keer de hoekbank. Vorig jaar zette die serveerster ons bij de keuken.”
Ik schraapte mijn keel. Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik opperde: “Misschien kunnen we in plaats daarvan brunchen? Iets eerder, zodat Lily niet zo zeurderig wordt?” Ik zweeg even en voegde er toen met een aarzelende glimlach aan toe: “Het is tenslotte mijn eerste Moederdag.”
“Moederdag gaat niet om jou”, zei hij.
“Het is voor oudere moeders,” voegde hij eraan toe. “Weet je, zoals mijn moeder. Ze is al meer dan dertig jaar moeder. Ze heeft het verdiend.”
“Precies!” zei ze. “Tweeëndertig jaar moederschap. Dat is wat een echte moeder maakt. Niet zomaar één kindje op de wereld zetten en dan ineens denken dat je er bij hoort.”
“Jullie millennials vinden dat de wereld jullie een feestje verschuldigd is omdat jullie ademen”, verklaarde ze.
Ryan knikte instemmend, zwijgend en karakterloos.
De volgende ochtend was het Moederdag en scheen het gouden zonlicht door de jaloezieën.
Ryan snurkte ongestoord verder.
Ik verschoonde haar luier, gaf haar de borst en droeg haar vervolgens naar beneden. Er lag geen kaartje op de toonbank. Geen bloemen. Geen gefluisterde “Fijne Moederdag” van mijn man voordat hij weer in slaap viel.
vervolg op de volgende pagina
