Op een foto van alleen de twee zussen rolde ze midden in de opname met haar ogen en forceerde ze een plastic grijns op de volgende foto. Nina, altijd vriendelijk, bleef erdoorheen glimlachen.
Ondanks de spanning was het een prachtige dag.
Nina zag er beeldig uit toen ze naar het altaar liep en we dansten de hele nacht onder de sprookjesachtige lichtjes.
Zelfs Jenna kon na een paar glazen champagne nog een glimlach op haar gezicht toveren. Later die avond, terwijl we in ons hotelbed lagen, fluisterde Nina: “Bedankt dat je zo geduldig met haar bent.”
Ik kuste haar en zei dat niets onze dag kon verpesten, zelfs Jenna niet.
Drie weken later ontvingen we onze trouwfotogalerij.
We kropen samen op de bank en genoten van momenten vol liefde, gelach en gouden zonlicht.
Nina was door het dolle heen en kon niet wachten om de foto’s te delen.
Ze stuurde de link naar de galerij naar het bruidsgezelschap, waar ook Jenna bij zat, en vertelde dat we van plan waren om een paar favorieten online te zetten.
Nog geen vijf minuten later ging haar telefoon. Het was Jenna.
Vanaf het moment dat Nina antwoordde, veranderde de stemming.
Jenna was woedend.
Ze klaagde over hoe afschuwelijk ze eruit zag op de foto’s: haar haar was pluizig, de jurk was niet flatterend en ze verscheen op foto’s met samengeknepen ogen of een frons.
Ze eiste dat we alle foto’s waarop ze stond zouden verwijderen en dreigde ons de toegang tot de site te ontzeggen als ze een foto op sociale media zouden vinden.
Nina had er verdriet van. “Dat doet ze altijd,” zei ze zachtjes. “Elke keer als ik denk dat we dichterbij komen, trekt ze zich zo terug.”
