Wanneer Ellie haar vader verliest, verwacht ze pijn, geen verraad. Uit haar ouderlijk huis gezet door de vrouw die haar nooit wilde, doet ze een wanhopige poging. Maar wat haar aan de andere kant te wachten staat, is geen medelijden, maar macht. En de volgende ochtend is alles veranderd op manieren die ze nooit had verwacht.
Ik was tien jaar oud toen mijn moeder stierf. Mijn vader deed wat hij kon, echt waar.
Hij maakte op zondag wentelteefjes, liet briefjes achter in mijn lunchbox en huilde als hij dacht dat ik niet oplette.
Hij was gebroken van verdriet… maar hij was nog steeds mijn vader.
Een persoon die wentelteefjes maakt | Bron: Unsplash
Cheryl kwam bij me toen ik 14 was. Ze droeg parfum waar ik hoofdpijn van kreeg en een glimlach die haar ogen nooit leek te bereiken als ik in de buurt was. Papa vond haar warm en stralend. En eerlijk gezegd, ze gaf hem een perfecte show.
Maar ik wist wel beter. Zijn vriendelijkheid kende voorwaarden. En ik heb er nooit aan voldaan.
Toch heb ik het geprobeerd. Voor hem… verdiende hij vreugde.
Parfumflesjes | Bron: Unsplash
Toen hij vijf jaar later stierf, voelde het alsof het laatste stukje van de wereld dat ik kende instortte. Het was een plotselinge hartaanval, zonder waarschuwing, en natuurlijk zonder afscheid.
Ik was amper 19, net van de middelbare school, nog aan het uitzoeken wat ik met mijn tussenjaar moest doen en hoe ik alleen naar de tandarts moest… en nu was ik wees. Ik had mijn verjaardag niet eens gevierd, want die was een week na de dood van mijn vader.
De begrafenis was nog niet eens voorbij toen Cheryl me begon te behandelen als een gast in mijn ouderlijk huis. Ze liep door het huis, gooide de oude tijdschriften van mijn vader weg en verving de ingelijste familiefoto’s door die van haarzelf.
Mensen op een begrafenis | Bron: Pexels
Ik betrapte haar er ooit op dat ze haar naam van de brievenbus veegde. Ze keek niet eens op toen ik keek; ze spoelde de borstel gewoon af in een emmer sop.
« Eleanor, » zei ze, haar stem klonk als het kraken van een wintertak. « Je bent niet echt meer familie, weet je? Dus het is tijd om te gaan. »
Ik heb er niet tegenin gegaan. Wat zou het nut zijn geweest?
Een emmer zeepsop | Bron: Pexels
Dus pakte ik een sporttas in. Ik stopte er een paar laarzen, een paar shirts en een spijkerbroek in, wat ondergoed en wat toiletartikelen. Ik nam mijn gitaar mee. Ik liep langs de kapstok waar de sjaal van mijn vader nog hing, en ik durfde hem niet aan te raken.
Dat kon ik niet.
Die avond bleef ik op de bank van mijn beste vriendin slapen.
« Tuurlijk, je mag hier blijven, Ellie, » zei Katie. « Mijn huis is van jou. »
Een reistas op de grond | Bron: Unsplash
Ze legde een deken en een glas water op het bijzettafeltje. We hebben er niet over gepraat. Dat was ook niet nodig.
Ik lag daar, starend naar de plafondventilator, mijn handen stevig op mijn buik geklemd om te voorkomen dat het uit elkaar zou vallen. Mijn verdriet was niet luid… maar wel zwaar. Het nestelde zich in mijn borst als nat cement.
Maar voordat ik mijn ogen sloot, belde ik nog even Janine, de oudere zus van mijn vader.
Een persoon die een glas water vasthoudt | Bron: Unsplash
Ze nam bij de eerste beltoon op en sprong op de juiste momenten in mijn verhaal. Ik herinner me niet alles wat ik zei. Ik herinner me alleen een paar zuchtjes, gevolgd door stilte aan de andere kant van de lijn.
Het was de stilte die je overvalt wanneer iemand niet alleen luistert naar wat je zegt, maar ook naar wat je niet kunt zeggen.
Eindelijk sprak ze.
Een vrouw aan de telefoon | Bron: Unsplash
« Ik regel het wel, lieverd, » zei ze. « Gaat het goed bij Katie of moet ik je halen? »
« Het gaat goed, » zuchtte ik. « Maar… help me alsjeblieft. »
« Tuurlijk, Ellie. Kom morgenvroeg terug om de rest van je spullen te halen. Ik zie je daar. »
Een oudere vrouw aan de telefoon | Bron: Pexels
De volgende dag stopte ik voor het huis waar ik al sinds mijn geboorte woonde… het huis met de afgebladerde stoep en het scheve vogelvoederhuisje dat mijn vader had gemaakt. Ik herinner me dat ik het samen met hem beschilderde en helemaal onder de verf zat.
