Een paar maanden geleden had onze buurt een periode van kleine criminaliteit doorgemaakt, met onhandelbare tieners die zich tegoed deden aan alles wat ze maar wilden. Sindsdien had Patrick een nieuw beveiligingssysteem geïnstalleerd dat er zo stijlvol uitzag als maar kon.
Als er te veel activiteit op onze veranda was, werd de video automatisch op onze televisie getoond, waarbij de deurcamera alles vastlegde. Zo konden we makkelijk zien wat er gebeurde voordat we plotselinge, wraakzuchtige bewegingen maakten.
“Het geeft ons een veiliger gevoel, Liv,” zei Patrick toen hij het systeem installeerde. “Er is ook een app die we op onze telefoon moeten downloaden; die doet hetzelfde als op de tv.”
Ik moest toegeven dat het een heel gaaf apparaat was.
Terwijl ik aan mijn thee zat te nippen en wachtte tot Josh de deur opendeed en binnenkwam, veranderde de feed plotseling van mijn kookprogramma naar de live-feed van wat er op de veranda gebeurde.
Daar stonden Linda en Josh op de veranda.
“Hier zijn je koekjes,” zei Linda, terwijl ze Josh een bakje overhandigde. “Ik zie je volgende week. En je weet wat je moet doen…”
Ik keek op tv hoe Josh’ gezicht betrok. Hij reageerde niet meteen op zijn moeder.
“Mam, ik wil niet,” antwoordde hij uiteindelijk.
Mijn maag draaide zich om. Ik ging dichter naar het scherm toe en probeerde meer te horen.
“Je moet ze de waarheid vertellen, mam!” Josh’ stem brak. “Ik haat het om tegen papa te liegen, en ze weten dat er iets aan de hand is. Als papa wist dat je me elke week uit zijn huis laat stelen, zou hij zo boos zijn!”
“Stelen?” fluisterde ik tegen mezelf, nauwelijks in staat te bevatten wat ik zojuist had gehoord.
En Liv dan? Die zal merken dat haar spullen steeds verdwijnen. Al dat maandverband en die lotions… Mam, ik kan het niet blijven doen.
Ik wist dat ik niet gek werd! De laatste tijd merkte ik dat mijn spullen te snel ‘af’ raakten of vaak ‘kwijt’ raakten. Nu kwam de waarheid aan het licht.
Wat had Josh nog meer voor zijn moeder meegenomen?
“Nou en, Josh?” siste Linda. “Ze hebben meer dan genoeg geld. Ik zei toch dat ik de volgende keer wat sieraden van Olivia nodig heb. Als ik een van haar mooie kettingen of ringen kan verpanden, heb ik genoeg om mijn schuld af te lossen.”
“Wat is er in vredesnaam aan de hand?” vroeg ik mezelf hardop af.
“En probeer wat geld te krijgen, lieverd,” vervolgde Linda. “Je vader bewaart meestal een stapel dollars in zijn sokkenla. Hij bewaart ze voor noodgevallen, en je moeder helpen is een noodgeval.”
Ik kon niet geloven dat Linda gewoon op mijn veranda stond en haar eigen zoon manipuleerde om van zijn familie te stelen. Ik hoorde aan haar stem dat ze Josh geen keus gaf. Ze wilde wat ze wilde.
Ik werd overspoeld door allerlei emoties, maar bovenal voelde ik het verpletterende gewicht voor Josh.
Mijn lieve jongen die deze last helemaal alleen droeg. Het was geen wonder dat hij de laatste tijd zo afwezig was. Zonder na te denken stond ik op en liep naar de voordeur.
“Linda, hallo,” zei ik koud.
“Hoi Liv,” zei Josh terwijl hij zijn hand uitstak om me te knuffelen.
Linda keek me kort aan en zei niets.
“Dat heb ik allemaal gehoord,” zei ik.
de volgende pagina
