Als je van iemand houdt, verwacht je nooit dat diegene je zomaar de rug toekeert. Toch is dat precies wat mij overkwam. Na tien jaar huwelijk en twee prachtige dochters besloot mijn vrouw alles achter zich te laten. Geen heftige ruzies, geen woede-uitbarstingen… Gewoon een plotselinge afstand, en toen haar vertrek. Waarom? Omdat ze “iets anders” wilde. Omdat ze een rijkere, spannendere man had gevonden.
Een bruut vertrek en immense pijn
Ik probeerde alles om haar te behouden. Ik herinnerde haar aan onze herinneringen, onze beloftes, onze kinderen… Maar niets hielp. Ze was vastberaden. Haar nieuwe partner trakteerde haar op etentjes in chique restaurants en uitstapjes, terwijl ik worstelde om de balans in ons gezin te behouden.
De dagen na haar vertrek waren een nachtmerrie. Hoe kon ik mijn dochters uitleggen dat hun moeder niet meer terug zou komen? Dat ze niet meer in haar armen in slaap zouden vallen? Dat haar “ik hou van jou” naar iemand anders was gevlogen?
Maar het ergste was dat ik een geheim met me meedroeg: een paar weken voordat ze wegging, had ik gehoord dat ik ziek was. Kanker. En zij wist er niets van.
Alleen vechten tegen ziekte en verdriet
Ik moest de behandelingen, de doktersafspraken, de pijn en de angst alleen doorstaan. Tussen de chemotherapie en de uitputting door moest ik ook nog het huishouden doen en mijn dochters geruststellen. Ze vroegen me vaak: “Papa, wanneer komt mama thuis?” Elke keer brak mijn hart een beetje meer.
Maar ik heb gevochten. Voor hen. Voor mezelf. Na maandenlange behandeling heb ik eindelijk de ziekte overwonnen. Ik was uitgeput, verzwakt, maar ik stond nog steeds overeind. En bovenal had ik iets waardevols geleerd: we zijn sterker dan we denken.
