Ze zat alleen aan een hoektafeltje, met gebogen hoofd, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Deze vrouw zag er uitgeput uit. Haar jas was vervaagd, haar haar was dof en de donkere kringen onder haar ogen wezen op slaapgebrek.
Dus wat gebeurde er? Waarom zat ze te huilen in een willekeurige trendy koffiezaak? Ik wist dat het me niets kon schelen. Ik moest haar negeren, mijn drankje opdrinken en meteen weggaan. Maar ze was tenslotte de moeder van mijn kinderen.
Haar blik ontmoette de mijne en haar uitdrukking veranderde van geschokt naar vernederd.
Ik laat mijn kopje en laptop op tafel staan en loop naar de vrouw toe die ons gezin heeft verstoord.
Je hebt ons verlaten. Je bent zonder enige spijt vertrokken. En nu, twee jaar later, vind ik je huilend in een café? Wat is er aan de hand?
