Een paar dagen later, terwijl ik nog steeds in het pension verbleef, ging mijn telefoon.
Charlotte.
Ik liet de telefoon overgaan en nam vervolgens op met een kalme toon.
” Hallo ? “
Zijn stem trilde.
“Je wist het toch?” »
“Weet je wat? »
“Het huis… De notaris belde me. Er zijn enorme schulden. Duizenden euro’s! Als ze niet worden terugbetaald, wordt er beslag gelegd op het huis. En jij… jij hebt het geld, toch?”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
“Ik heb misschien wel het geld… Maar jij hebt me eruit gegooid.” »
Een stilte. Toen smeekte ze:
“Je moet mij helpen!” »
Mijn stille wraak
Misschien had ik haar wel geholpen… als ze anders tegen mij was geweest. Als ze mij niet altijd als een vreemde had behandeld.
Maar op dat moment wist ik dat ik hem niets meer verschuldigd was.
“Ik had je willen helpen, Charlotte,” zei ik. “Als je aardiger tegen me was geweest toen we kinderen waren. »
Toen hing ik op.
Een nieuw leven voor mij
vervolg op de volgende pagina
