Wanneer Dawns vader overlijdt, verliest ze alles: haar huis, haar familie en haar zus die nooit echt om haar heeft gegeven. Ze is eruit gegooid met alleen haar spullen en een oud horloge en denkt dat het voorbij is. Maar zijn vader had alles gepland. En in zijn laatste geschenk zit een geheim verborgen dat alles zal veranderen…
Ik wist altijd al dat mijn zus Charlotte niets om mij gaf. Maar ik had nooit gedacht dat ze mij twee weken na de begrafenis van onze vader op straat zou zetten.
Voor zover ik me kan herinneren, waren we met z’n drieën: papa, Charlotte en ik.
Een overstuur tiener | Bron: Midjourney
Nou ja, meestal zijn het alleen papa en ik.
Charlotte was 35 jaar oud en had eigenlijk nooit echt deel uitgemaakt van deze familie. Ze woonde in het huis van onze vader, maar het was nooit haar thuis. Ze was nog steeds buiten. Soms was het voor feestjes, of om met vrienden op stap te gaan, of gewoon om de volgende ‘grote hit’ na te jagen, zoals ze altijd zei.
“Het gaat goed met me, Dawn,” zei ze. “Ik ben gemaakt voor een groter leven. Geen klein leven waarin niemand weet wie ik ben. Misschien zul je het ooit begrijpen. »
Een vrouw staat in een deuropening | Bron: Midjourney
Ze behandelde ons huis als een soort slaapplek. Ze kwam alleen langs als ze iets nodig had, vooral als ze niet veel geld had.
Ik was 17 jaar oud en had nog nooit iets buiten deze muren meegemaakt. Ik was de schaduw van mijn vader, ik volgde hem door het huis, hielp hem met reparaties en maakte eten voor ons klaar als hij thuiskwam van zijn werk.
“Zelfgekookte maaltijden zijn het lekkerst, Dawn,” zei hij. “Hoe moe je ook bent, je moet altijd iets voor jezelf klaarmaken.”
Een man is druk bezig in de keuken | Bron: Midjourney
“Tellen de noedels in de verpakking mee?” ” vroeg ik.
Het enige dat ik me van dat gesprek kan herinneren, is hoe mijn vader naar me keek en lachte.
Toen ik opgroeide, vroeg ik me altijd af of Charlotte een hekel aan me had. Ze was al achttien toen ik geboren werd. Een volwassene met nog een heel leven voor zich. Ondertussen was ik slechts het kindje dat daarna kwam.
Ik was verbaasd dat mijn moeder niet eens de moeite nam om te blijven. Maar mijn vader? Hij aanbad mij.
Een lachend meisje | Bron: Midjourney
“Dageraad, jij was de dageraad van een nieuw begin, mijn liefde,” zei hij. “Jij was de grootste verrassing van mijn leven, en ik heb je met alles wat ik had verwelkomd.”
Misschien was dat er wel een beetje bij betrokken. Misschien was dat de reden dat Charlotte zich zo gedroeg.
Tegen de tijd dat ik oud genoeg was om haar echt te leren kennen, was Charlotte al verder van mij verwijderd. Ze zag mij niet echt als een zus. Zij zag mij meer als een last in haar leven. Een kind dat op plekken komt waar ik niet gewenst ben.
Close-up van een jonge vrouw | Bron: Midjourney
Ze las me nooit voor het slapengaan een verhaaltje voor en speelde nooit met me. Toen papa ons meenam voor een ijsje, keek ze amper op van haar telefoon.
Maar ik dacht nog steeds, op de een of andere manier, dat ze om mij gaf.
Dat ze er zou zijn als het erop aankwam.
Maar ik had het mis.
Een tienermeisje zit op haar bed | Bron: Midjourney
En toen stierf papa. En alles in mijn leven stortte in.
Twee weken na de begrafenis zaten we in het kantoor van de advocaat. Charlotte was goed gekleed, maar ze zat daar en zag er bepaald niet verdrietig uit. Ze zag er nogal verveeld uit. Het leek erop dat ze haar tijd verdeed. Ze controleerde haar nagels terwijl wij wachtten tot het testament van papa werd voorgelezen.
En ik?
Mensen op een begrafenis | Bron: Midjourney
Ik zat stijfjes naast haar, met mijn handen in mijn schoot gevouwen. Ik wist niet wat ik moest voelen of denken, behalve dat ik verdronk in verdriet.
De advocaat schraapte zijn keel.
“Sorry dames”, zei hij. “Ik moest die oproep aannemen. Laten we nu terug naar de zaken gaan.”
Een jonge vrouw zit op kantoor | Bron: Midjourney
Charlotte keek op en erkende eindelijk zijn aanwezigheid.
“Het huis gaat terug naar Charlotte”, zei hij.
Ik voelde mijn maag omdraaien. Ik zou het niet betwisten, maar waarom?
Waarom zou mijn vader mij dit aandoen?
Een tiener zit aan een bureau | Bron: Midjourney
“En voor jou,” zei de advocaat, “heeft je vader je dit nagelaten.”
Hij gaf mij een klein doosje. Ik wist al wat erin zat voordat ik het opende.
Het was het horloge van papa.
Het was oud, bekrast en werkte nauwelijks. Maar zolang ik me kan herinneren, zag ik het altijd om de pols van mijn vader zitten.
Een doos op een tafel | Bron: Midjourney
Ik slikte de brok in mijn keel weg.
Charlotte kreunt.
“Serieus? Zijn horloge?” zei ze lachend. “Mijn God, zelfs als hij dood is, heeft papa nog steeds voorkeuren.”
Ik negeerde haar. Mijn vingers gingen over de versleten leren band van het horloge. Ze rook zijn geur. Ik maakte grapjes over het huis. Zaken interesseerden mij niet. Ik wilde gewoon mijn vader terug.
Een persoon die een horloge vasthoudt | Bron: Midjourney
Hoe zou ik ooit zonder hem naar de universiteit kunnen gaan?
De volgende dagen woonden we nog steeds onder hetzelfde dak. Wij spraken nauwelijks met elkaar. Ik ging naar school. Na school ging ik naar het café om daar te werken. Ik kwam naar huis.
Het was een routine, en ik vond het leuk. Ik hield het vast alsof mijn leven ervan afhing.
Want zonder haar? Ik verdronk in verdriet.
Een tiener in een obersoutfit | Bron: Midjourney
Toen ik op een avond thuiskwam van mijn dienst in het café, zag ik dat al mijn spullen bij de voordeur stonden, inclusief mijn gitaar.
Charlotte stond in de gang met haar armen over elkaar. Ze had een zelfvoldane glimlach op haar gezicht.
“Dat is het!” ” zei ze vrolijk. “Onze paden scheiden hier, Dawn. Ik wil dat je weggaat. »
“Wat?” Ik knipperde langzaam met mijn ogen, alsof ik droomde en probeerde wakker te worden.
Ingepakte koffers en een gitaar op een veranda | Bron: Midjourney
“Je hebt me gehoord, kleine zus,” zei ze terwijl ze naar mijn koffers wees. “Dit huis is van mij. Je hebt het zelf gehoord van de advocaat. En ik wil niet meer op je passen. »
Ik kon nauwelijks ademen. Het voelde alsof elk orgaan in mijn lichaam langzaam maar zeker uitviel.
“Charlotte,” zei ik. “Ik heb nergens om heen te gaan.”
Een vrouw staat in een deuropening | Bron: Midjourney
“En dat is niet mijn probleem!” ” zei ze blij. “Dat moet je zelf maar uitzoeken. »
Ik voelde mijn ogen branden, maar ik weigerde om in haar bijzijn te huilen.
“Doe je dit echt?” Voor mij? ” fluisterde ik, terwijl ik probeerde mijn tranen te bedwingen.
Ze glimlachte.
“Je had aardiger tegen me moeten zijn toen ik opgroeide, zusje,” zei ze. “Misschien had ik me dan slecht gevoeld.”
Een vrouw staat onder een veranda | Bron: Midjourney
Ik pakte met trillende handen mijn telefoon en belde onze advocaat. Toen hij antwoordde, vertelde ik het verhaal.
“Ochtendgloren!” ” zei hij, verbaasd kijkend. “Hoe kan ik u helpen?” »
“Charlotte heeft me uit huis gezet!” “Ik zei. “Wat moet ik doen?” »
Er viel een stilte. En toen… lachte hij .
