Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Kara’s dochter, Emma, stond in de deuropening met een teddybeer tegen haar borst geklemd. Haar gezicht was bleek en haar onderlip trilde.
Mark fronste. “Wat bedoel je?” »
Emma aarzelde en zette haar voet op de andere. Haar blik ging van haar moeder naar Lydia en Mark, terwijl haar vingers zich om de zachte vacht van de teddybeer klemden.
“Het was maar een spelletje,” fluisterde ze. “Ik heb Ellie uitgedaagd om het te zeggen. Het was mama die ons zei dit te spelen.”
Lydia voelde haar maag pijnlijk samentrekken.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Kara verstijfde naast Mark. “Emma, ga naar je kamer,” zei ze met een scherpe en beheerste stem.
Mark draaide zich langzaam naar Kara om. Zijn uitdrukking werd steeds somberder. “Heb jij dit georganiseerd?” “Zijn stem was kalm, maar er klonk een zweem van nauwelijks ingehouden woede door.
Kara slikte moeizaam. ” I-”
Marks ogen werden kleiner. Hij deed een stap in haar richting, zijn schouders recht. “Je bent altijd alert, hè?” Na al die jaren… »
Kara’s kalmte verdween. Zijn gezicht vertrok tot een wilde, lelijke uitdrukking.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
“Ze is niet goed genoeg voor je, Mark, en dat weet je!” ” spuwde ze. Zijn stem werd scherp en wanhopig. “Ik voel me beter. Ik ben altijd beter geweest! »
Stilte.
Lydia voelde dat er iets in haar brak. Het laatste restje twijfel, het laatste restje aarzeling – verdwenen.
Mark zei geen woord meer. Hij boog zich voorover, sloeg de laptop zo hard dicht dat Kara ervan schrok en draaide zich toen om naar Lydia.
“Laten we gaan.” »
Lydia draaide zich niet om.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Terwijl ze door de deur liepen, kon ze Kara nog steeds zwaar achter zich horen ademhalen, maar dat kon haar niet schelen.
Ze kneep Ellie’s hand nog harder vast, alsof ze hen beiden aan iets echts wilde vastmaken. Iets wat zeker is.
De rit naar huis verliep vredig. De adrenaline begon te verdwijnen en alleen de uitputting bleef over.
Na een lang moment van stilte ademde Mark uit. ” Het spijt me. “
Lydia keek haar aan en pakte toen haar hand.
” Ik ook. “
En voor het eerst in lange tijd bestond er geen twijfel meer over waar ze stonden: samen.
Vertel ons wat u van dit verhaal vindt en deel het met uw vrienden. Ze kon hen inspireren en hun dag opvrolijken.
Lees ook: Ik bezocht de les van mijn man op de universiteit – Toen ik mijn gezicht op zijn collegeslide zag, schrok ik
Dit verhaal is geïnspireerd op het dagelijks leven van onze lezers en geschreven door een professionele schrijver. Eventuele gelijkenissen met bestaande namen of plaatsen berusten op puur toeval. Alle afbeeldingen dienen uitsluitend ter illustratie. Deel uw verhaal met ons; Misschien verandert het iemands leven. Wilt u uw verhaal delen, stuur het dan naar [email protected] .
