— Pardon, ik wilde u niet ongemakkelijk maken. Ik dacht dat we vrijuit konden praten, in alle eerlijkheid…
Niets. Geen woord. Zelfs geen zucht.
Hij is overstuur en probeert haar gerust te stellen. Hij neemt haar in zijn armen, streelt zachtjes door haar haar en fluistert een paar lieve woordjes tegen haar. De romantische stemming is terug… of dat denkt hij .
En daar is het dan: de herfst. (En wat voor een herfst!)
Na een aantal minuten van tedere pogingen om haar te troosten, draait de vrouw eindelijk haar hoofd naar hem toe. Ze kijkt hem aan, zichtbaar overstuur, en zegt:
— Kom op zeg! Door jou ben ik de tel kwijtgeraakt!
Moraal van het verhaal?
Soms is het beter om geen vragen te stellen als je het antwoord nog niet wilt horen. Of wacht in ieder geval tot de ander klaar is met tellen voordat je hem of haar onderbreekt!
