Gecompliceerde maanden van de zwangerschap, slapeloze nachten, wekenlang op bed gelegen … Elke dag was een strijd. Maar dat alles verdwijnt in een oogwenk zodra je je kinderen voor het eerst in je armen houdt. Ze had van dat moment gedroomd. Wat ze niet had verwacht, was dat haar man het als een nachtmerrie zou ervaren.
Een brute schok in plaats van vreugde
Toen de vader de ziekenhuiskamer binnenkwam, waren er geen tranen of een glimlach te bekennen. Zijn blik was koud, bijna geschokt. En zijn woorden, scherp als een mes: “Je wist dat ik een jongen wilde. »
Met één zin: de wereld stortte in. Alsof de waarde van het leven van hun dochters uitsluitend van hun geslacht afhangt. Alsof deze twee kleine wezentjes, zo kwetsbaar en perfect, niet de erkenning waard waren in de ogen van hun eigen vader.
Een stille maar krachtige pijn
Toen ging hij weg. Zonder een woord, zonder om te kijken. Hij sloeg de deur dicht op wat de gelukkigste dag van hun leven had moeten zijn. En deze stilte, deze afwezigheid, was nog zwaarder dan duizend verwijten .
De moeder van de man maakte de situatie niet bepaald kalm, maar maakte het alleen maar erger. Beschuldigingen, verwijten, vernederingen… alsof deze vrouw, al gebroken, nog steeds de schande moest dragen dat ze meisjes ter wereld had gebracht in plaats van jongens . In de geest van sommigen is de mentaliteit in een andere tijd blijven hangen.
De beslissing die alles verandert
Maar in deze storm werd een kracht geboren. Dat van het moederschap, diep en visceraal . Terwijl ze haar dochters wiegde, besefte deze moeder dat haar liefde genoeg was. Dat ze geen bevestiging nodig had. En dat haar kinderen een sterke en vastberaden moeder verdienden.
