Anton had zichzelf altijd de baas over zijn leven gegund. Terwijl anderen zich door studieboeken heen worstelden, was Anton al druk bezig met zakendoen. Soms verkocht hij auto’s, soms verzamelde hij computers op bestelling. Toen ontmoette hij Albina. Ze was een bescheiden, excellente studente die een vreemde taal studeerde.
Ze werden geliefden. Daarna trouwden ze. Al snel werd hun eerstgeborene, Dimka, geboren. Albina stortte zich met hart en ziel op het moederschap. Een paar jaar later kreeg ze een dochter, Lenochka. De zorg voor twee kleintjes kostte haar al haar tijd en energie. Albina wilde een oppas inhuren.
Maar Anton wees het aanbod af.
Kinderen horen door hun moeder te worden verzorgd. Anton zei dat hij alles investeerde in de ontwikkeling van zijn bedrijf. Ondertussen kocht hij een grote tv, of een auto voor zichzelf, of ging hij uit met vrienden. En toen Albina een föhn nodig had, zei haar man dat haar oude gewoon goed was.
De tijd verstreek. De kinderen werden groot en gingen naar school. Albina begon zich eenzaam en moe te voelen. Als Albina hem vroeg ergens heen te gaan, zei Anton dat hij het druk had, terwijl hij altijd tijd vrijmaakte om met zijn vrienden af te spreken.
— We kunnen beter scheiden, — flapte Anton eruit. — Ik ben dit hele familiespel zat. Ik heb mijn eigen leven. En ik heb vrijheid nodig.
— Uit elkaar? — zei Albina. — En de kinderen dan? En ik dan?
— Nou, het komt wel goed, — Anton haalde zijn schouders op. — Je bent tenslotte moeder. Je redt het wel.
Diezelfde avond vertrok Anton en pakte al zijn spullen op. Albina kon niet geloven dat haar comfortabele leven van de ene op de andere dag in duigen was gevallen. Ze ging op zoek naar werk. Ze moest de kinderen bij een buurvrouw achterlaten.
Met veel moeite kreeg ze een baan als schoonmaakster in een winkelcentrum.
Het was niet de baan die Albina wilde. Ze moest ’s nachts extra diensten draaien. Albina werd heen en weer geslingerd tussen werk en thuis. En dan werd ze ’s avonds nog betrapt ook.
— Mam, waarom ben je altijd aan het werk? — vroeg kleine Lena. — Ik mis je zo erg.
— Het spijt me, lieverd, — zuchtte Albina. — Ik moet geld verdienen om eten en kleding te kopen.
— En papa dan? Hij verdient veel. Waarom helpt hij ons niet?
Albina wist niet wat ze moest zeggen. Anton leek uit hun leven verdwenen.
Albina slaagde er ternauwernood in om vrij te krijgen van haar werk en ging naar kantoor. Daar kreeg ze een schok te verwerken. Opa had zijn hele leven stiekem aandelen van verschillende bedrijven gekocht. En nu had hij zijn hele erfenis aan zijn geliefde kleindochter nagelaten.
Albina kon haar oren niet geloven.
Ze herinnerde zich hoe opa altijd zei: “Spaar je centjes, kleindochter. Ze komen nog wel eens van pas.” Nu begreep Shae het.
Albina besloot het geld slim te gebruiken.
Ze volgde professionele ontwikkelingscursussen om terug te keren naar haar vakgebied. Een deel van het geld werd geïnvesteerd in een klein bedrijf. Ze opende een café in hun buurt.
Ze vond het soms fijn om in de eetzaal te werken: het hielp haar de sfeer in het café beter te voelen en een praatje te maken met de gasten.
vervolg op de volgende pagina
