De vroegste versies van de wasknijpers die we vandaag de dag kennen, werden met de hand gemaakt van massief hout, vaak esdoorn of berk, en hadden een eenvoudig ontwerp dat bestond uit twee stukken hout die aan elkaar scharnierden met een kleine veer of metaaldraad.

Kwaadaardig voor wasvrouwen en mannen

Het moderne ontwerp dat we vandaag de dag kennen, gaat terug op een patent uit 1853 op een wasknijper van David M. Smith uit Vermont.
Volgens zijn patent, gedateerd 25 oktober 1853, zijn de vernieuwde wasknijpers “aan elkaar gescharnierd” door een draad “zodat de twee langere poten naar elkaar toe bewogen kunnen worden en tegelijkertijd de kortere poten uit elkaar bewegen.”

De twee houten stukken zijn zo gevormd dat ze een klem vormen als ze samengeknepen worden. Hierdoor kan de wasknijper kleding stevig vasthouden zonder deze te beschadigen. Het veermechanisme zorgt ervoor dat de wasknijper gesloten blijft tijdens het gebruik, waardoor hij zelfs in winderige omstandigheden een betrouwbare grip op het wasgoed heeft.

Smith geeft in het patent de volgende details: “Een ander voordeel, en ook een heel belangrijk voordeel, [wat] mijn verbeterde wasknijper heeft ten opzichte van de gewone wasknijper, is dat hij niet van de kleding kan worden losgemaakt door de wind, zoals het geval is met de gewone wasknijper en wat een ernstig kwaad is voor wasvrouwen.”