Emma verlaat trillend het huis. De grond begeeft het.
Ze denkt terug aan haar jeugd, aan al die kleine zinnetjes die ineens een andere betekenis kregen. “Je hebt niet het karakter van je vader.” “Je bent zo anders.” Ze dacht dat het een grapje was.
Ze aarzelt om contact op te nemen met Laurent, haar oom. Het bericht blijft dagenlang in haar concepten staan. Dan, op een avond, klikt ze op verzenden .
Drie dagen later, een antwoord. Beleefd. Beschaamd. Menselijk. Hij herinnert zich een korte affaire. Hij wist er niets van. Hij is boos. Hij stelt een ontmoeting voor.
Emma accepteert.
In een stationscafé ontdekt ze een nerveuze man met een droevige glimlach. Ze hadden vroeger nooit veel contact gehad. Hij vertelt haar over zijn passie voor muziek. Emma speelt ook piano. Hij vertelt over zijn obsessie met detectiveverhalen. Emma glimlacht: ze heeft er hele planken vol mee. Details, overeenkomsten, stiltes.
Ze omhelzen elkaar niet. Ze kijken elkaar aan. Een hele tijd.
Emma keert terug naar huis. Ze weet niet wat ze met deze waarheid aan moet. Maar één ding is zeker: er is een voor- en een na-periode van deze DNA-test.
Op Instagram plaatste ze een foto van een puzzel in wording. Ze schreef er een subtiel onderschrift bij:
“Soms ontbrak er maar één stukje.”
