Maar er bleef een licht schijnen.
Claire , de verpleegster die Marie vanaf het begin had gevolgd, nam een levensveranderend besluit: ze vroeg of ze de fulltime nanny van de tweeling mocht worden. Ze wilde hen niet alleen laten en vergezelde hen elke dag.
Een paar maanden later meldde zich een adoptiepaar. Victor en Olga waren ontroerd door hun verhaal en stemden ermee in om samen met de kinderen voor Claire te zorgen. Als eerbetoon noemden ze een van de meisjes Marie , als levende herinnering aan dit ongelooflijke epos.
Als het leven de statistieken tart
Dit verhaal is fictief, maar raakt je in het hart. Ze herinnert ons eraan dat het leven geen plan kent. Dat op iedere leeftijd alles kan veranderen. En dat zelfs in de zwaarste beproevingen uitbarstingen van liefde, solidariteit en menselijkheid licht kunnen brengen.
Een wonder? Een tragedie? Misschien een beetje van beide. Maar bovenal het bewijs dat elk leven, hoe onvoorspelbaar ook, het verdient om ten volle geleefd te worden.
