– Ben je ergens naar op zoek, Valya?
Ze draaide zich langzaam om.
– Wie ben je?
“Degene die je redde toen iedereen zich omdraaide,” antwoordde hij kalm. “Maar je raadt het al: dit was geen toeval.”
– Wist je van mij?
– Ja. Vanaf het allereerste begin. Ik kreeg een taak. Maar toen… bleef ik voor jou. Het veranderde mijn leven.
– Wie heeft de opdracht gegeven?
— Mensen die een appartement nodig hadden. Geld. En jij. Maar ze wisten niet dat ik alles voor jou zou verliezen.
En op een dag kwam het laatste bericht:
23 mei, 19.00 uur. Parkeer op Yuzhnaya. Als je niet komt, zal je dochter de school niet meer meemaken.
Zij kwam.
– Gefeliciteerd, Valentina. Je bleek sterker te zijn dan we dachten.
– Wie ben je?
— De ex-partner van je vader. We werkten samen. Hij heeft je meer nagelaten dan je denkt. Documenten. Contacten. Certificaten. En zolang je die hebt, loop je gevaar.
– Wat als ik het weggeef?
“Ik weet van niets!” riep Valentina uit.
“Dat zul je wel ontdekken. En snel ook,” antwoordde de man.
Alles viel op zijn plaats.
Vader wilde zijn schuldgevoelens goedmaken voordat hij stierf. Hij liet haar dit alles na, denkend dat dit haar zou beschermen. Maar in plaats van bescherming ontving hij een vloek.
“Dit is echt een bom,” zei hij, terwijl hij zijn blik over het materiaal liet gaan. “Begrijp je dat ze je nu echt niet met rust zullen laten?”
– Ik begrijp het. Maar ik zal niet langer zwijgen. Ik ben al eens “gedood”. Dat zal niet meer gebeuren.
Drie dagen later werd het artikel gepubliceerd.
En Valya stond bij het raam en keek toe hoe Lisa met een potlood tekende – met haar kleine handjes tekende ze de zon op het vel papier.
“Dit is voor jou, mama,” fluisterde het meisje. “Jij bent mijn zonnetje.”
Een week later kwam Ilja terug.
“Ik zal geen excuses verzinnen,” zei hij zachtjes. “Ja, ik was onderdeel van het spel. Maar jij maakt geen deel uit van het plan. Jij bent de betekenis. Als je me toestaat, blijf ik bij je. Voor altijd.”
Valya keek hem lang in de ogen. En toen knikte ze.
– Eén voorwaarde.
– Welke?
– Geen enkele leugen. Zelfs al is de waarheid het ergste wat er is.
Hij omhelsde haar zwijgend. Zes maanden zijn verstreken. De zaak is officieel afgerond.
Op een dag schreef ze:
Ze probeerden me niet met een kogel te doden, maar met kou, leugens en eenzaamheid. Maar ik heb het overleefd. Want op het donkerste moment reikte iemand naar me uit.
Als je nu pijn hebt, weet dan dit: duisternis is nooit eeuwig. De zon komt altijd terug.
Je moet er alleen op wachten.
