Hij zei niet alles. Een vrouw kwam achter een van de pilaren vandaan.
Ze droeg een bruine jurk en had donker haar. Ze nam een bos. Ze was ongeveer even oud als Emily. Oh, en zwanger.
Er viel een stilte. Een glas brak. Iemand anders slaakte een kreet.
De vrouw zei: “Ik wilde dit niet verpesten.” “Maar Max heeft me gezien,” zei ik. Hij had een voorgevoel. Honden kunnen alles voelen.
Emily voelde geen pijn.
Ze vroeg: “Wie is zij?” Haar lippen waren droog.
Ryan fluisterde: “Rachel.” “Dat was ze… vóór jou.” Maar… ik wist niet goed hoe ik het je moest vertellen.
“Voor mij?” Emily balde haar handen. “Waarom is ze dan nu zwanger?”
Hij zei niets.
Emily’s wereld stortte in. Een oudere stem klonk van achteren uit de menigte voordat ze kon spreken.
“Ze zagen elkaar nog steeds.” “Ik heb ze zelf gezien,” zei Emily’s tante. “Vorige maand, in het café.” Ik wilde het je vertellen, maar… het was jouw grote dag.
Emily werd koud.
Max liep naar haar toe en legde zijn hoofd op haar hand.
Ze ging weer op haar knieën zitten en streek over zijn gezicht.
“Je wist het.” “Je probeerde me te beschermen,” zei ze zachtjes. “Mijn eerlijke en goede vriendin…”
Er stroomden tranen over haar gezicht, maar dat was niet omdat ze gekwetst was. Het waren tranen van opluchting.
de volgende pagina
