Tien jaar later ontmoet Ellen, door een toeval dat door het lot bepaald leek, degene die ze voor altijd dacht verloren te zijn. Hij leefde. Maar een ander leven had hem al opgeëist. Een metgezel, een kind. Ellen was van streek en zei niets. Ze ging weg. Ze bewaarde de stilte, de herinneringen en deze zorgvuldig bewaarde witte jurk , een stille getuige van een droom die nooit vervuld werd.
Een schokkende onthulling
Ze vertelt alles, staand voor de kist, haar handen trillen, maar haar hart is vastberaden. Mijn moeder, de vrouw van Daniël, luistert naar hem en komt dan naar voren. Er is waardigheid in zijn stappen, mededogen in zijn blik. En toen deze woorden: “Ik wist van je bestaan.” Geen woede. Geen afwijzing. Gewoon een lieve en oprechte erkenning.
