Rita’s telefoon trilde in haar hand. De stem van een vreemde vrouw, zacht maar duidelijk, galmde op de achtergrond. Nog maar een seconde geleden had ze de gebruikelijke stem van haar man verwacht, maar nu was daar deze vreemde stem.
ADVERTENTIE
“Waar ben je?” wilde ze schreeuwen, maar Rita greep de telefoon steviger vast, hield haar adem in en vroeg zo kalm mogelijk:
“Waar ben je?”
ADVERTENTIE
De lach van een vrouw – kort en nerveus – bracht haar zenuwen in beroering
Jaren van getrouwd leven glinsterden voor haar ogen: ochtendkoffie, familiezondagen, rustige avonden. Was het allemaal een leugen?
Sergej was nog steeds stom. Vlakbij klonk opnieuw een vrouwenstem – dit keer nog zachter, intiemer.
ADVERTENTIE
“Ik ben aan het werk,” zei Sergej uiteindelijk, zijn stem te kalm. Te gewoon.
ADVERTENTIE
“Wat is dat voor geluid?” vroeg Rita op neutrale toon.
“Een vergadering,” antwoordde hij kortaf. “Ik heb… collega’s hier.”
Alleen ter illustratie
Maar Rita wist het al – het was niet de waarheid. Is ze een affaire? Toeval? Een misverstand?
Ze besloot te handelen. Langzaam en berekenend. Sergej mocht niet vermoeden dat ze zijn leugen bijna had ontdekt.
Rita was de hele avond volkomen kalm. Sergej merkte dus niets.
Pas laat in de nacht, toen haar man sliep, nam ze zijn telefoon mee. Ze kende de toegangscode allang – de geboortedatum van hun zoon.
Het eerste wat haar aandacht trok, was een naam. Angelica. Tientallen berichten, die met de dag intiemer werden. Foto’s die de aard van hun relatie beter overbrachten dan woorden konden.
Rita keek toe en voelde iets kouds in zich.
De affaire was geen toeval. Het was een voorbereid verraad dat al maanden aan de gang was.
Rita legde de telefoon terug en probeerde niet te bewegen of haar toestand te verraden. Sergey bleef vredig naast haar slapen, zonder iets te vermoeden.
In de ochtend verliep alles zoals gewoonlijk.
Alleen ter illustratie
Ontbijt, koffie, een snelle kus voordat we naar het werk gingen. Rita glimlachte – haar glimlach was nu scherp als een mes.
De hele dag was ze bezig met het voorbereiden van haar plan. Hun huwelijk verpesten? Vergeven? Een schandaal veroorzaken? Nee, dat was te simpel. Ze besloot individueel te handelen.
Tegen de avond was het plan rijp. Rita nodigde haar vriendin Natalia uit – de enige persoon die ze kon vertrouwen. Natalia was advocaat en wist hoe ze met zulke situaties om moest gaan.
“Ik heb de documenten nodig,” zei Rita zachtjes. “Alle documenten over onze bezittingen, gezamenlijke spaargelden.”
Natalia begreep het met een half woord. Vrouwelijke solidariteit is iets bijzonders. Twee dagen later had Rita alles wat ze nodig had: kopieën van contracten, rekeningafschriften, documenten over gezamenlijk verworven eigendommen.
Sergej vermoedde nog steeds niets. Hij bleef de rol van de perfecte echtgenoot spelen, stuurde de hele dag berichten en belde. Elk van zijn telefoontjes was nu een pijnlijke spot voor Rita.
Toen kwam de dag waarop alles zou veranderen.
Alleen ter illustratie
Rita nodigde Sergej uit voor een restaurant en koos het restaurant waar ze tien jaar geleden hun bruiloft hadden gevierd. Hij was verrast, maar stemde meteen toe. Misschien dacht hij dat zijn vrouw gewoon wat herinneringen wilde opfrissen.
Aan tafel, te midden van gedempt licht en zachte muziek, was Rita volkomen kalm. Ze bestelde zijn favoriete wijn en glimlachte nog net zo ontspannen als tien jaar geleden. Sergey ontspande zich en dacht dat alles goed was.
“Aan ons?” zei hij, terwijl hij zijn glas hief.
“Naar de waarheid,” antwoordde Rita.
Op dat moment voelde Sergej dat er iets mis was. Haar blik was te kalm, te scherp.
“Ik weet het over Angelica,” zei ze zachtjes.
Een moment stilte. Sergej verbleekte, de wijn bevroor tot halverwege zijn lippen.
“Wat bedoel je?” probeerde hij te beargumenteren.
“De keuze is aan jou,” zei ze. “Of we scheiden in harmonie en jij geeft me de helft van alles wat we verdiend hebben, of ik maak een schandaal dat je reputatie volledig zal vernietigen.”
Sergej keek naar haar: de vrouw van wie hij dacht dat hij haar al tien jaar kende, en besefte nu dat hij haar eigenlijk nooit echt gekend had.
Sergej zette langzaam zijn glas neer. Een druppel wijn gleed op het witte tafelkleed en liet een donkere vlek achter – een symbolische voorbode van de dreigende catastrofe.
vervolg op de volgende pagina
