Tien jaar geleden werd mijn overleden moeder in één klap rijk, maar naast haar erfenis kreeg ik ook een brief waarin stond: “Je bent een dief.” – Verhaal van de dag

Ik zat met mijn benen gekruist op het kleed in de slaapkamer van mijn moeder, omringd door stukjes van haar leven.

Haar lievelingstrui lag op mijn schoot. Ik omhelsde hem en snoof de vage lavendelgeur op die er nog aan hing.

Die vertrouwde geur bezorgde mij opnieuw tranen in mijn ogen.

Ernaast lag zijn beroemde joggingbroek, die wel honderd keer was opgelapt.

Het leek meer op een kunstwerk dan op een kledingstuk. Ik lachte zachtjes door mijn tranen heen en schudde mijn hoofd.

Neil verscheen in de deuropening, zijn stappen waren voorzichtig, alsof hij mijn toch al kwetsbare toestand niet wilde verstoren.

“Laura, mijn liefste,” zei hij zachtjes, terwijl hij naast mij hurkte. Zijn hand rustte zachtjes op mijn schouder.

“Je hoeft dit niet alleen te doen. We komen hier samen doorheen.”

Ik knikte en veegde met mijn mouw over mijn natte wangen.

“Het is gewoon… ik heb het gevoel dat elk klein dingetje haar terugbrengt. Zelfs deze joggingbroek.” Ik zei dit terwijl ik naar de versleten stof wees.

“Ze had honderd nieuwe paren kunnen kopen, maar deze wilde ze niet opgeven.”

Neil pakte de broek aan en draaide hem om in zijn handen. De broekslappen trokken zijn aandacht.

Eerlijk gezegd zouden ze in de Hall of Fame moeten staan ​​vanwege hun doorzettingsvermogen. Je moeder had geld. Waarom zou ze die broek dan houden?

Er verscheen een lichte glimlach op mijn lippen.

Omdat we niet altijd rijk waren. Mijn jeugd was… moeilijk. Mijn moeder werkte non-stop – schoonmaken, verplegen, en meer. Ze bracht offers zodat ik in de basisbehoeften kon voorzien. Toen, uit het niets, veranderde deze enorme erfenis alles.

Neil fronste zijn wenkbrauwen. “Heeft ze je nooit verteld waar hij vandaan kwam?”

Ik schudde mijn hoofd.

Nee. Ik heb het haar zo vaak gevraagd, maar ze bleef stil of wuifde het weg. Toen het geld kwam, hoefden we niet meer te worstelen, maar mama bleef dezelfde. Ze leerde me elke cent te respecteren. Ze wist hoe het was om niets te hebben.

Neil sloeg zijn arm om me heen en trok me in een bemoedigende knuffel.

“Je zult haar trots maken, Laura. Je hebt haar kracht. Je zult haar eren in alles wat je doet.”

Je me suis penchée sur lui, laissant sa chaleur me réconforter. “Je l’espère, Neil. Je l’espère vraiment.”

Neil était au sous-sol en train de trier des cartons poussiéreux quand le carillon aigu de la sonnette d’entrée a retenti.

J’ai essuyé mes mains sur mon jean, puis ouvert la porte pour trouver un facteur qui se tenait là, une simple enveloppe en main.

Elle était adressée à ma mère, dans une écriture dentelée et grasse.

“Elle est décédée”, ai-je dit doucement, la voix étranglée.

Le visage du facteur s’est adouci. “Toutes mes condoléances”, a-t-il répondu avant de s’éloigner.

J’ai fermé la porte, fixant l’enveloppe dans ma main. Quelque chose en elle me semblait… étrange. Le papier était légèrement froissé, l’encre sombre et vive.

Ma curiosité a pris le dessus et j’ai glissé un doigt sous le rabat pour l’ouvrir.

Mon souffle s’est coupé lorsque j’ai lu les mots écrits à l’encre noire et tranchante :

“Tu es une voleuse. Rends ce que tu as volé s’il te reste un peu de conscience.”

“Mais qu’est-ce qui se passe ?” ai-je murmuré, le cœur battant la chamade. La lettre tremblait dans mes mains tandis qu’un frisson me parcourait. Ma mère, une voleuse ? Non, ce n’était pas possible.

“Laura ? La voix de Neil m’interpella alors qu’il montait les escaliers du sous-sol. Il est entré dans la pièce, la poussière sur sa chemise et un regard curieux sur son visage.

“Qu’est-ce qui ne va pas ? On dirait que tu as vu un fantôme.”

Sans un mot, je lui ai tendu la lettre, mes mains tremblait encore. Il l’a lue, ses sourcils se fronçant de confusion.

“Une voleuse ?” Neil dit lentement, en levant les yeux vers moi. “Ta mère ?”

“Non”, dis-je fermement en secouant la tête.

“Elle n’était pas une voleuse, Neil. Elle était gentille, honnête et travailleuse. Ça… ça doit être une sorte d’erreur.”

Neil n’a pas répondu tout de suite. Il étudia de nouveau la lettre, le visage pensif.

“Laura,” commença-t-il prudemment, “tu m’as dit que ta mère n’a jamais voulu parler de l’origine de l’argent. Et si… et s’il y avait une part de vérité dans tout ça ?”

Je lui ai lancé un regard noir, croisant les bras sur la défensive. “Es-tu sérieusement en train de suggérer que ma mère a volé cet héritage ?”

Neil a levé les mains en signe de reddition.

“Je ne l’accuse pas, d’accord ? Mais cette lettre – regarde, elle mentionne une adresse. Peut-être devrions-nous aller voir de quoi il s’agit.”

J’ai hésité, jetant un coup d’œil à la lettre. Même si je détestais cette idée, Neil n’avait pas tort. “D’accord”, ai-je dit calmement. “Mais seulement parce que j’ai besoin de prouver que cette lettre est fausse”.