Terwijl verdriet hun harten greep, verscheen er plotseling een grote zwarte kraai en landde op Emily’s kist. De vogel, die diep zwart was, staarde naar de menigte met zijn blauwpaarse ogen. Zijn ogen hadden een vreemde kleur die deed denken aan die van het overleden meisje.
Er heerste absolute stilte. Sommigen sloegen een kruis, anderen bleven verstijfd staan, getroffen door de plechtigheid van het moment. In oude legendes wordt de raaf vaak gezien als een boodschapper die verborgen waarheden brengt… En vandaag leek het erop dat hij inderdaad een boodschap bracht.
Als de stem van daarbuiten gehoord wordt
Emily’s grootmoeder, Margaret, een vrouw die gerespecteerd werd om haar kennis van oude overtuigingen, fluisterde: “Haar ziel zoekt nog steeds vrede.” »
Op dat moment gebeurde er iets onwerkelijks: de kraai opende zijn snavel en sprak duidelijk drie huiveringwekkende woorden:
“Het bos.” De hut. De waarheid. »
Hun blikken ontmoetten elkaar, vol angst. Wat betekende dit bericht? Emily’s ouders, Michael en Sarah, beseften dat hun dochter hen een aanwijzing gaf… en misschien ook een waarheid die ze moesten ontrafelen.
Het geheim verborgen onder de vloerplanken
Gedreven door een mengeling van instinct en angst gingen ze diezelfde nacht naar hun oude hut aan de rand van het bos. De reis was als een tunnel van schaduwen en herinneringen.
Daar doorzochten ze Emily’s kamer, geleid door hun instinct. Onder een losse plank van de vloer ontdekten ze een dagboek. Emily maakte met trillende woorden melding van verontrustende observaties: ze had haar oom en hun huisarts betrapt op het hanteren van giftige planten.
De ziekte van Emily was dus niet toevallig ontstaan: ze was het slachtoffer van opzettelijke vergiftiging.
Als de waarheid aan het licht komt
