e dag dat Marcus vader werd, had de gelukkigste dag van zijn leven moeten zijn. Maar toen ze haar kind ontdekte, zakte de moed haar in de schoenen. De baby waar hij met zoveel liefde op had gewacht, leek totaal niet op hem. Er welde een doffe woede in hem op en slechts één gedachte bleef door hem heen spoken: had Elena, zijn vrouw, hem verraden?
Een sluipende twijfel
Marcus en Elena waren een sterk koppel, verbonden door een diepe liefde. Ze hadden lang van deze baby gedroomd. Waarom had Elena hem dan niet bij de bevalling laten aanwezig zijn? Dit verzoek, dat hij met tegenzin had aanvaard, kwam hem nu verdacht voor.
Toen de dokter hem uiteindelijk riep om zijn kind te zien, was hij buiten adem . De baby die Elena in haar armen hield, had een opvallend bleke huid, blond haar en helderblauwe ogen. Het heeft niets met hem te maken.
— Is dit een grap? haalde hij adem, zijn blik gericht op het kind.
Elena keek naar hem op, uitgeput maar teder.
— Marcus, ik kan je alles uitleggen…
Maar hij hoorde niets meer. Twijfel was veranderd in zekerheid: dit kindje was niet van hem.
Een verontrustend teken
Toen hij woedend op het punt stond weg te gaan, pakte Elena zachtjes zijn hand.
— Kijk goed , fluisterde ze.
Ze tilde voorzichtig het voetje van de baby op. Marcus fronste. Op de rechterenkel een klein moedervlekje in de vorm van een halve maan. Dezelfde die hij zelf droeg, geërfd van zijn vader.
Zijn wereld stond op zijn kop. Hoe was dit mogelijk?
— Marcus, vervolgde Elena, er is iets wat ik je nog nooit verteld heb…
