Als Sarah de slaapkamerdeur opent, ziet ze Mark, tijdelijk geïnstalleerd, met de controller in zijn hand, verdiept in een videospel. De kamer, ooit gevuld met speelgoed en bedden, is omgetoverd tot een ware videogamekamer. Gigantisch scherm, veelkleurige led-lampjes, een game-stoel en zelfs een minikoelkast.
Voor Mark is deze metamorfose niets dramatisch. Hij legt terloops uit dat de kinderen het “leuk” vonden om ergens anders te slapen, een soort avontuur. Maar voor Sarah is het een verraad aan haar rol als vader. Ze is buiten zichzelf, haalt haar koptelefoon af en eist een verklaring. Mark, die duidelijk geen zorgen heeft, bagatelliseert de situatie, wat Sarahs woede alleen maar groter maakt.
Een welverdiende les
Sarah besluit dit wangedrag niet ongestraft te laten. Ze bedenkt een ingenieuze strategie om Mark aan zijn verantwoordelijkheden te herinneren. Elke dag krijgt hij een takenlijst die hij moet uitvoeren: afwassen, het huis schoonmaken en voor de kinderen zorgen. Sarah houdt nauwgezet toezicht op alles.
Om de les nog verder door te voeren, legt ze strenge regels op :
- Om 21.00 uur wordt de wifi afgesloten.
- De maaltijden worden vereenvoudigd met een ironische twist: broodjes in de vorm van dinosaurussen en gerechten die niet misstaan in een kantine.
Als Mark protesteert, antwoordt Sarah kalm: “Grote jongens klagen niet, lieverd.” »
