— Je weet toch dat het huis op mijn naam staat? En het grootste deel van het geld op de rekeningen is mijn persoonlijke spaargeld. Ik wil weten wat mijn rechten zijn.
— Weet je, — zei hij tegen het einde van hun ontmoeting, — ik heb nog nooit zo’n voorbereide vrouw gezien. Normaal gesproken werkte iedereen in dit soort situaties aan emotie.
— En ik wil niet op emotie handelen,
— Ik wil een speciaal cadeau geven.
Nadat ze het café had verlaten, ging ze rechtstreeks naar de bank. Het was tijd om haar plan te beginnen .
Alleen ter illustratie
Bij de bank bracht Veronika bijna drie uur door
— Dus dan, — vatte ze samen, — sluiten we de hoofdrekening, zetten het geld over naar een nieuwe rekening die alleen op mijn naam staat. En blokkeren de kaarten.
— En hoe zit het met uw man? — vroeg de manager voorzichtig.
— Hij houdt zijn salariskaart. Ik denk dat dertigduizend per maand genoeg is voor… belangrijke vergaderingen.
Het volgende op haar plan was het reisbureau.
— Hallo. Ik heb een rondreis naar Italië nodig. De Toscaanse vallei, twee weken, de meest pittoreske plekjes.
— Voor twee? — vroeg de jonge vrouw uit gewoonte.
— Nee. Alleen voor mij. En hoe eerder, hoe beter.
Toen ze die avond thuiskwam, trof ze Igor aan in een ongewoon opgewonden toestand.
— Veronika, weet jij waarom onze gezamenlijke kaarten geblokkeerd zijn?
— Echt waar? — zei ze verrassend. — Misschien is het een systeemstoring. We controleren het morgen.
— Maar ik moest betalen voor… — stamelde hij.
— Betalen voor wat, lieverd?
— Misschien voor het avondeten in het restaurant?
Igor verbleekte:
— Jij… jij was daar?
— Oh, maak je geen zorgen,
Hun twintigste trouwdag was aangebroken.
Alleen ter illustratie
Veronika werd vroeg wakker, trok haar favoriete zwarte jurk aan en verzorgde haar haar netjes.
Igor kwam naar beneden met een boeket rozen in zijn handen:
— Gefeliciteerd met je trouwdag, lieverd! Ik heb een tafel gereserveerd bij…
— In het Bellagio?
— Dat hoeft niet. Ik heb een speciaal cadeau voor je.
Ze gaf hem de map:
— Open het. Ik weet zeker dat je het wilt hebben.
— Wat is dit?
— Ben je gek geworden?
— Nee, lieverd. Voor het eerst in twintig jaar denk ik weer helemaal helder,
— De scheidingspapieren, de bevestiging dat ik het huis volledig in bezit heb, en… oh ja, de rekening van het restaurant. Ik dacht dat het wel goed zou zijn als ik ons laatste etentje samen zou betalen.
— Dat mag je niet doen!
vervolg op de volgende pagina
