Stel je het volgende tafereel voor: je ouders nemen eindelijk de tijd om te gaan wonen, reizen, specialiteiten te proeven in Thailand en het noorderlicht te bewonderen op IJsland. En jij voelt je ongemakkelijk… niet vanwege de keuzes die ze in hun leven maken, maar omdat iedere reis, naar jouw mening, de omvang van jouw toekomstige erfenis vermindert. Oneerlijk? Egocentrisch? Misschien. En toch is dat precies hoe Tom (34) zich voelt. Hij vindt het vervelend dat zijn ouders hun geld uitgeven in plaats van het ‘voor hem’ te sparen.
Een toekomst uitgestippeld… op het spaargeld van anderen?
Tom heeft nooit grote conflicten met zijn ouders gehad. Maar sinds ze met pensioen zijn, is er een latente spanning ontstaan. Na veertig jaar werken besloten zijn ouders om van hun spaargeld te genieten. Verblijven in Spanje, cruises, uitstapjes naar Italië… eindelijk realiseren ze hun plannen.
Tom daarentegen ziet elke uitgave als een gemiste kans. Volgens hem kon hij met dit geld onroerend goed kopen en ‘iets bouwen’. Maar het leven is geen spaarboekje dat automatisch van generatie op generatie wordt doorgegeven.
Wanneer erfenis een bron van frustratie wordt
Het is niet alleen geld dat Tom het zwaarst treft. Het gevoel dat je eigen leven stagneert , terwijl het leven van je ouders verrijkt wordt met ervaringen. Omdat hij een bescheiden inkomen heeft, huurt hij en heeft hij moeite om geld opzij te zetten. In deze context wordt erfenis een ‘oplossing’ op de middellange termijn.
Een begrijpelijke redenering… maar het geeft wel aan dat er sprake is van een emotioneel onevenwicht , waarbij we verwachten dat anderen onze eigen gaten opvullen.
vervolg op de volgende pagina
