Twee jaar na de dood van mijn man durfde ik eindelijk zijn spullen in de garage uit te zoeken – wat ik ontdekte veranderde mijn leven

” Natuurlijk ! “riep ze door de telefoon, haar opwinding was voelbaar. “Ik zou graag met je meegaan, Barbara. »

Ik pakte haar op en bracht de rest van de dag door met het kijken naar het licht in Lily’s ogen, terwijl ze besefte dat deze les een stap in de richting van haar toekomst kon zijn.

“Dank je wel,” zei ze toen we onderweg naar huis bij een restaurant stopten. “En ik heb het niet over wafels. Ik bedoel voor alles! Ik hou van mijn grootouders. Maar ik miste de rol van een moeder in mijn leven. Ik weet dat we elkaar pas een paar maanden kennen, maar ik vind het echt geweldig dat jij in mijn leven bent. »

Ik schoof mijn bordje friet naar haar toe. Ze had dezelfde vreemde gewoonte als Mark: ze doopte frietjes in het vanille-ijs van wafels of milkshakes.

En door dit alles besefte ik dat ik niet boos was op Mark. Als ik vanwege mijn huidige situatie geen tijd meer zou kunnen doorbrengen met mijn kind, zou mijn hart in duizend stukken breken.

Maar nu heb ik niet alleen een stiefdochter gekregen. Ik heb een stukje Mark gewonnen waarvan ik niet wist dat ik het nodig had.

Soms voelt verdriet als het einde van een verhaal. Maar die ochtend, met een stoffige kluis, leerde ik dat het ook het begin van iets nieuws kon zijn.